نخست در باره ی مشكله ی اول امروز ما یعنی طلاقهای ناجوانمردانه بحث می كنیم.

اسلام با طلاق، سخت مخالف است. اسلام می خواهد تا حدود امكان طلاق صورت نگیرد. اسلام طلاق را به عنوان یك چاره جویی در مواردی كه چاره منحصر به جدایی است تجویز كرده است. اسلام مردانی را كه مرتب زن می گیرند و طلاق می دهند و به اصطلاح «مِطلاق» می باشند دشمن خدا می داند.

در كافی می نویسد:

رسول خدا به مردی رسید و از او پرسید: با زنت چه كردی؟ .

گفت: او را طلاق دادم.

فرمود: آیا كار بدی از او دیدی؟ .

گفت: نه، كار بدی هم از او ندیدم.

قضیه گذشت و آن مرد بار دیگر ازدواج كرد. پیغمبر از او پرسید: زن دیگر گرفتی؟ .

گفت: بلی.

پس از چندی كه باز به او رسید پرسید: با این زن چه كردی؟ .

گفت: طلاقش دادم.

فرمود: كار بدی از او دیدی؟ .

گفت: نه، كار بدی هم از او ندیدم.

این قضیه نیز گذشت و آن مرد نوبت سوم ازدواج كرد. پیغمبر اكرم از او پرسید:

باز زن گرفتی؟ .

گفت: بلی یا رسول اللّه.

مدتی گذشت و پیغمبر اكرم به او رسید و پرسید: با این زن چه كردی؟ .

- این را هم طلاق دادم.

- بدی از او دیدی؟ .

- نه، بدی از او ندیدم. رسول اكرم فرمود: خداوند دشمن می دارد و لعنت می كند مردی را كه دلش می خواهد مرتب زن عوض كند و زنی را كه دلش می خواهد مرتب شوهر عوض كند.

به پیغمبر اكرم خبر دادند كه ابوایوب انصاری تصمیم گرفته زن خودام ایوب را طلاق دهد. پیغمبر كه ام ایوب را می شناخت و می دانست طلاق ابوایوب بر اساس یك دلیل صحیحی نیست، فرمود: «اِنَّ طَلاقَ اُمِّ اَیّوبَ لَحوب» یعنی طلاق ام ایوب گناه بزرگ است.

ایضاً پیغمبر اكرم فرمود: جبرئیل آنقدر به من در باره ی زن سفارش و توصیه كرد كه گمان كردم طلاق زن جز در وقتی كه مرتكب فحشاء قطعی شده باشد سزاوار نیست.

امام صادق از پیغمبر اكرم نقل كرده كه فرمود: «چیزی در نزد خدا محبوبتر از خانه ای كه در آن پیوند ازدواجی صورت گیرد وجود ندارد و چیزی در نزد خدا مبغوضتر از خانه ای كه در آن خانه پیوندی با طلاق بگسلد وجود ندارد» . امام صادق آنگاه فرمود: اینكه در قرآن نام طلاق مكرر آمده و جزئیات كار طلاق مورد عنایت و توجه قرآن واقع شده، از آن است كه خداوند جدایی را دشمن می دارد.

طبرسی در مكارم الاخلاق از رسول خدا نقل كرده است كه فرمود: «ازدواج كنید ولی طلاق ندهید، زیرا عرش الهی از طلاق به لرزه درمی آید» .

امام صادق فرمود: «هیچ چیز حلالی مانند طلاق مبغوض و منفور پیشگاه الهی نیست. خداوند مردمان بسیارطلاق دهنده را دشمن می دارد» .

اختصاص به روایات شیعه ندارد، اهل تسنن نیز نظیر اینها را روایت كرده اند. در سنن ابوداود از پیغمبر اكرم نقل می كند: «ما اَحَلَّ اللّهُ شَیْئاً اَبْغَضَ اِلَیْهِ مِنَ الطَّلاق» یعنی خداوند چیزی را حلال نكرده كه در عین حال آن را دشمن داشته باشد مانند طلاق.

مولوی در داستان معروف موسی و شبان، اشاره به همین حدیث نبوی می كند آنجا كه می گوید:

آنچه در سیرت پیشوایان دین مشاهده می شود این است كه تا حدود امكان از طلاق پرهیز داشته اند و لهذا طلاق از طرف آنها بسیار به ندرت صورت گرفته است و هر وقت صورت گرفته دلیل معقول و منطقی داشته است. مثلاً امام باقر زنی اختیار می كند و آن زن خیلی مورد علاقه ی ایشان واقع می شود. در جریانی امام متوجه می شود كه این زن «ناصبیه» است یعنی با علی بن ابیطالب علیه السلام دشمنی می ورزد و بغض آنحضرت را در دل می پروراند. امام او را طلاق داد. از امام پرسیدند: تو كه او را دوست داشتی چرا طلاقش دادی؟ فرمود: نخواستم قطعه ی آتشی از آتشهای جهنم در كنارم باشد.