در گذشته كمتر در باره ی طلاق و عوارض سوء آن و علل پیدایش و افزایش آن و راه جلوگیری از وقوع آن فكر می كردند. در عین حال كمتر طلاق صورت می گرفت و كمتر آشیانه ها بهم می خورد. مسلماً تفاوت دیروز و امروز در این است كه امروز عللطلاق فزونی یافته است. زندگی اجتماعی شكلی پیدا كرده است كه موجبات جدایی و تفرقه و ازهم گسستن پیوندهای خانوادگی بیشتر شده است و از همین جهت مساعی دانشمندان و خیرخواهان تاكنون به جایی نرسیده است و متأسفانه آینده ی خطرناكتری در پیش است.

در شماره ی 105 مجله ی زن روز مقاله ی جالبی از مجله ی نیوزویك تحت عنوان «طلاق در آمریكا» درج شد. این مجله می نویسد: «طلاق گرفتن در آمریكا به آسانی تاكسی گرفتن است» .

و هم می نویسد:

«در میان مردم آمریكا دو ضرب المثل از همه ی ضرب المثل های دیگر در باره ی طلاق معروفتر است: یكی اینكه «حتی دشوارترین سازشها هم میان زن و شوهر از طلاق بهتر است» . این ضرب المثل را شخصی به نام سروانتس در حدود چهار قرن پیش گفته است. ضرب المثل دوم كه از شخصی است به نام سامی كاهن، در نیمه ی دوم قرن بیستم گفته شده است و درست نقطه ی مقابل ضرب المثل اول است و شعاری است بر ضد او و آن این است: عشق دوم دلپذیرتر است. » .

از متن مقاله ی نامبرده برمی آید كه ضرب المثل دوم كار خود را در آمریكا كرده است، زیرا می نویسد:

«سراب طلاق نه تنها «تازه پیوندها» بلكه مادران آنها و زن و شوهران «دیرینه پیوند» را هم به خود می كشد، به طوری كه از جنگ دوم به این طرف سطح طلاق در آمریكا به طور متوسط از سالی /400000 طلاق پایین تر نرفته است و 40 درصد ازدواجهای بهم خورده 10 سال یا بیشتر و 13 درصد آن ازدواجها بیش از 20 سال دوام داشته است. سن متوسط دو میلیون زن مطلّقه ی آمریكایی 45 سال است. 62 درصد زنان مطلّقه به هنگام جدایی، كودكان كمتر از 18 سال داشته اند. زنان مزبور در واقع نسل خاصی را تشكیل می دهند. » .

سپس می نویسد: «با وجودی كه پس از طلاق، زن آمریكایی خویشتن را «آزادتر از آزاد» حس می كند ولی مطلّقه های آمریكایی، چه جوان و چه میانسال، شادكام نیستند و این ناشادی را می توان از میزان روزافزون مراجعات زنان به روانكاو و روانشناس یا از پناه بردن آنها به الكل و یا از افزایش سطح خودكشی در میان آنان دریافت. از هر 4 زن مطلّقه یكی الكلی می شود و میزان خودكشی میان آنها سه برابر زنان شوهردار است. خلاصه اینكه زن آمریكایی همینكه از دادگاه طلاق با پیروزی بیرون می آید می فهمد كه زندگی بعد از طلاق آنچنان كه می پنداشته بهشت نیست. . . دنیایی كه ازدواج را بعد از قوانین طبیعی محكمترین رابطه ی انسانی دانسته، بسیار دشوار است كه عقیده ی خوبی در باره ی زنی كه این پیوند را گسسته نشان دهد.

ممكن است جامعه چنین زنی را گرامی بدارد، پرستش كند و حتی بر او غبطه خورد ولی هرگز به چشم كسی كه در زندگی خصوصی دیگری وارد شود و ایجاد خوشبختی كند بدو نمی نگرد. » .

این مقاله ضمناً این پرسش را طرح می كند كه آیا علت طلاقهای فراوان، ناسازگاری و عدم توافق اخلاقی میان زن و شوهر است یا چیز دیگر است؛ می گوید:

«اگر ناسازگاری را عامل جدایی «جوانان نوپیوند» بدانیم پس جدایی زوجهای «دیرینه پیوند» را چگونه باید توجیه كرد؟ با توجه به امتیازی كه قوانین آمریكا به زن مطلّقه می دهد، جواب این است كه علت طلاق در ازدواجهای ده یا بیست ساله ناسازگاری نیست بلكه بی میلی به تحمل ناسازگاریهای دیرین و هوس برای درك لذات بیشتر و كامجوییهای دیگر است. در عصر قرصهای ضد حاملگی و دوران انقلاب جنسی و اعتلای مقام زن، این عقیده در میان بسیاری از زنان قوّت گرفته كه خوشی و لذت مقدم بر استواری و نگهداری كانون خانوادگی است. زن و شوهری را می بینید كه سالها با هم زندگی می كنند، بچه دار می شوند و در غم و شادی هم شركت داشته اند، ولی ناگهان زن برای طلاق تلاش می كند بدون آنكه هیچ تغییری در وضع مادی و معنوی شوهرش پدید آمده باشد. علت این است كه تا دیروز حاضر بود یكنواختی كسل كننده ی زندگی را تحمل كند ولی اكنون به تحمل یكنواختی تمایلی ندارد. . . زن آمریكایی امروز كامجوتر از زن دیروزی بوده و دربرابر نارسایی آن كم تحمل تر از مادر بزرگ خویش است. »