دنیای قدیم یا به زن اصلاً ارث نمی داد و یا ارث می داد اما با او مانند صغیر رفتار می كرد یعنی به او استقلال و شخصیت حقوقی نمی داد. احیاناً در بعضی از قوانین قدیم جهان اگر به دختر ارث می دادند به فرزندان او ارث نمی دادند، بر خلاف پسر كه هم خودش می توانست ارث ببرد و هم فرزندان او می توانستند وارث مال پدربزرگ بشوند. و در بعضی از قوانین دیگر جهان كه به زن مانند مرد ارث می دادند، نه به صورت سهم قطعی و به تعبیر قرآن «نَصِیباً مَفْرُوضاً» بود بلكه به این صورت بود كه به مورث حق می دادند كه در باره ی دختر خود نیز اگر بخواهد وصیت كند.

تاریخچه ی ارث زن طولانی است. محققین و مطلعین، بحثهای فراوانی كرده و نوشته های زیادی در اختیار گذاشته اند. لزومی نمی بینم به نقل گفته ها و نوشته های آنها بپردازم. خلاصه اش همین بود كه ذكر شد.