اسلام در هزاروچهارصد سال پیش این قانون را گذراند و گفت: «لِلرِّجالِ نَصِیبٌ مِمَّا اِكْتَسَبُوا وَ لِلنِّساءِ نَصِیبٌ مِمَّا اِكْتَسَبْنَ » [1]مردان را از آنچه كسب می كنند و به دست می آورند بهره ای است و زنان را از آنچه كسب می كنند و به دست می آورند بهره ای است.

قرآن مجید در آیه ی كریمه همان طوری كه مردان را در نتایج كار و فعالیتشان ذی حق دانست، زنان را نیز در نتیجه ی كار و فعالیتشان ذی حق شمرد.

در آیه ی دیگر فرمود: «لِلرِّجالِ نَصِیبٌ مِمّا تَرَكَ اَلْوالِدانِ وَ اَلْأَقْرَبُونَ وَ لِلنِّساءِ نَصِیبٌ مِمّا تَرَكَ اَلْوالِدانِ وَ اَلْأَقْرَبُونَ » [2]یعنی مردان را از مالی كه پدر و مادر و یا خویشاوندان بعد از مردن خود باقی می گذارند بهره ای است و زنان را هم از آنچه پدر و مادر و خویشاوندان از خود باقی می گذارند بهره ای است.

این آیه حق ارث بردن زن را تثبیت كرد. ارث بردن یا نبردن زن تاریخچه ی مفصلی دارد كه به خواست خدا بعداً ذكر خواهیم كرد. عرب جاهلیت حاضر نبود به زن ارث بدهد، اما قرآن كریم این حق را برای زن تثبیت كرد.

---