قرآن كریم مهر را به صورتی كه در مرحله ی پنجم گفتیم ابداع و اختراع نكرد، زیرا مهر به این صورت ابداع خلقت است. كاری كه قرآن كرد این بود مهر را به حالت فطری آن برگردانید.

قرآن كریم با لطایف و ظرافت بی نظیری می گوید: «وَ آتُوا اَلنِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً» [1]یعنی كابین زنان را كه به خود آنها تعلق دارد (نه به پدران یا برادران آنها) و عطیه و پیشكشی است از جانب شما به آنها، به خودشان بدهید.

قرآن كریم در این جمله ی كوتاه به سه نكته ی اساسی اشاره كرده است:

اولاً با نام «صدُقه» (به ضم دال) یاد كرده است نه با نام «مهر» . صدقه از ماده ی صدق است و بدان جهت به مهر صداق یا صدقه گفته می شود كه نشانه ی راستین بودن علاقه ی مرد است. بعضی مفسرین مانند صاحب كشّاف به این نكته تصریح كرده اند؛ همچنانكه بنا به گفته ی راغب اصفهانی در مفردات غریب القرآن علت اینكه صدَقه (بفتح دال) را صدقه گفته اند این است كه نشانه ی صدق ایمان است. دیگر اینكه با ملحق كردن ضمیر (هُنَّ) به این كلمه می خواهد بفرماید كه مهریه به خود زن تعلق دارد نه پدر و مادر؛ مهر مزد بزرگ كردن و شیردادن و نان دادن به او نیست. سوم اینكه با كلمه ی «نحله» كاملاً تصریح می كند كه مهر هیچ عنوانی جز عنوان تقدیمی و پیشكشی و عطیه و هدیه ندارد.

---