اما بخش دوم. در هر چیزی اگر بشود تردید كرد، در این جهت نمی توان تردید كرد كه ادیان آسمانی عموماً بر ضد هوسرانی و هواپرستی قیام كرده اند، تا آنجا كه در میان پیروان غالب ادیان ترك هوسرانی و هواپرستی به صورت تحمل ریاضتهای شاقّه درآمده است.

یكی از اصول واضح و مسلّم اسلام مبارزه با هواپرستی است. قرآن كریم هواپرستی را در ردیف بت پرستی قرار داده است. در اسلام آدم «ذوّاق» یعنی كسی كه هدفش این است كه زنان گوناگون را مورد كامجویی و «چشش» قرار دهد، ملعون و مبغوض خداوند معرفی شده است. ما آنجا كه راجع به طلاق بحث می كنیم مدارك اسلامی این مطلب را نقل خواهیم كرد. امتیاز اسلام از برخی شرایع دیگر به این است كه ریاضت و رهبانیت را مردود می شمارد، نه اینكه هواپرستی را جایز و مباح می داند. از نظر اسلام تمام غرایز (اعم از جنسی و غیره) باید در حدود اقتضاء و احتیاج طبیعت اشباع و ارضاء گردد. اما اسلام اجازه نمی دهد كه انسان آتش غرایز را دامن بزند و آنها را به شكل یك عطش پایان ناپذیر روحی درآورد. از این رو اگر چیزی رنگ هواپرستی یا ظلم و بی عدالتی به خود بگیرد، كافی است كه بدانیم مطابق منظور اسلام نیست.

جای تردید نیست كه هدف مقنّن قانون ازدواج موقت این نبوده است كه وسیله ی عیاشی و حرمسراسازی برای مردم هواپرست و وسیله ی بدبختی و دربدری برای یك زن و یك عده كودك فراهم سازد.

تشویق و ترغیب فراوانی كه از طرف ائمه ی دین به امر ازدواج موقت شده است، فلسفه ی خاصی دارد كه عن قریب توضیح خواهم داد.