از شما می پرسم: آیا با این حال، با طبیعت و غریزه چه رفتاری بكنیم؟ آیا طبیعتحاضر است به خاطر اینكه وضع زندگی ما در دنیای امروز اجازه نمی دهد كه در سنین شانزده سالگی و هجده سالگی ازدواج كنیم دوران بلوغ را به تأخیر بیندازد و تا ما فارغ التحصیل نشده ایم غریزه ی جنسی از سر ما دست بردارد؟ .

آیا جوانان حاضرند یك دوره «رهبانیت موقت» را طی كنند و خود را سخت تحت فشار و ریاضت قرار دهند تا زمانی كه امكانات ازدواج دائم پیدا شود؟ فرضاً جوانی حاضر گردد رهبانیت موقت را بپذیرد، آیا طبیعت حاضر است از ایجاد عوارض روانی سهمگین و خطرناكی كه در اثر ممانعت از اعمال غریزه ی جنسی پیدا می شود و روانكاوی امروز از روی آنها پرده برداشته است صرف نظر كند؟ .

دو راه بیشتر باقی نمی ماند: یا اینكه جوانان را به حال خود رها كنیم و به روی خود نیاوریم؛ به یك پسر اجازه دهیم از صدها دختر كام برگیرد، و به یك دختر اجازه دهیم با دهها پسر رابطه ی نامشروع داشته باشد و چندین بار سقط جنین كند، یعنی عملاً كمونیسم جنسی را بپذیریم؛ و چون به پسر و دختر «متساویاً» اجازه داده ایم، روح اعلامیه ی حقوق بشر را از خود شاد كرده ایم، زیرا روح اعلامیه ی حقوق بشر از نظر بسیاری از كوته فكران این است كه زن و مرد اگر بناست به جهنم دره هم سقوط كنند دوش به دوش یكدیگر و بازو به بازوی هم و بالأخره «متساویاً» سقوط كنند.

آیا اینچنین پسران و دخترانی با چنین روابط فراوان و بیحدی در دوران تحصیل، پس از ازدواج دائم مرد زندگی و زن خانواده خواهند بود؟ .

راه دوم ازدواج موقت و آزاد است. ازدواج موقت در درجه ی اول زن را محدود می كند كه در آن واحد زوجه ی دو نفر نباشد. بدیهی است كه محدود شدن زن مستلزم محدود شدن مرد نیز خواه ناخواه هست. وقتی كه هر زنی به مرد معینی اختصاص پیدا كند قهراً هر مردی هم به زن معینی اختصاص پیدا می كند، مگر آنكه از یك طرف عدد بیشتری باشند. بدین ترتیب پسر و دختر دوران تحصیل خود را می گذرانند بدون آنكه رهبانیت موقت و عوارض آن را تحمل كرده باشند و بدون آنكه در ورطه ی كمونیسم جنسی افتاده باشند.