سکولاریسم تفکری است که هرگونه اعتقاد به نقش ماورای طبیعت و عالم قدس را در زندگی دنیوی بشر رد می کند، و این ایده را ترویج می کند که برای تأمین نیازهای زندگی انسان باید از اصول غیردینی بهره گرفت. این رساله با استفاده از روش تحلیلی انتقادی به بررسی این مسأله از دیدگاه سه اندیشمند برزگ اسلامی، یعنی شهید مطهری، استاد مصباح یزدی و آیت الله جوادی آملی پرداخته است. در این پژوهش علاوه بر تبیین مفهوم لغوی و اصطلاحی سکولاریسم و بیان ویژگی های جامعه سکولار، به مفهوم دین، حکومت و سیاست نیز توجه شده، و عوامل پیدایش سکولاریسم و سیر تاریخی آن مورد بررسی قرار گرفته است. سکولاریسم که در سیر تاریخی خود، ریشه در زمینه های فکری و اجتماعی دنیای غرب دارد، بر مبانی متعددی از قبیل علم گرایی، عقل گرایی و انسان گرایی استوار گردیده است. این سه متفکر مسلمان، حکومت را یکی از ضروریات جامعه می دانند، و با تبیین سیره نبوی و بررسی جامعه عصر پیامبر اسلام(ص) به رابطه تنگاتنگ میان دین و دنیا اعتقاد دارند. بر این اساس، توجه به دین در امور حکومتی، نافی عقل و علم نیست؛ زیرا اسلام مشوق علم و دانایی و تعقل است. اما به دلیل محدود بودن علوم و عقل بشری، نمی توان آن ها را برای هدایت انسان کافی دانست، و باید با کمک وحی از آن دو بهره گرفت. به همین دلیل است که عقلانیت سکولار دچار لغزش ها و چالش های بسیاری گردیده و نمی تواند راه گشای مناسبی برای انسان باشد. با بررسی نظرات این سه متفکر، به این نتیجه می رسیم که میان آموزه های اسلام و مبانی سکولاریسم تفاوت بنیادین وجود دارد. زیرا علم گرایی و عقل گرایی سکولار به تنهایی ارزشی ندارد، و زمانی به تکامل می رسد که در کنار وحی و شرع باشد؛ و ارزش انسان نیز از نظر آموزه های اسلامی بر اساس معیار تقوا سنجیده می شود، و پیشرفت علم و عقل او بدون برخورداری از تقوا، ارزشی ندارد.