بحث ما در این رساله مفاد همان باید و نباید اخلاقی یا منشأ قریب و بی واسطه ارزش اخلاقی می باشد یعنی همان که ارزش به وسیله آن بیان می شود. علامه طباطبایی(ره) متأثر از استاد خویش مرحوم محقق اصفهانی، باید و نباید را اموری اعتباری دانسته که انسان آن را بین خود و فعلش جعل می کند تا فعل ضرورت پیدا کند درباره حسن و قبح هم ایشان دو نظر دارد یکی همان که در کتب فلسفی واصولیش مورد بحث قرار داده متفاوت است آن را اموری نسبی می داند و دیگر همان معنایی است که در تفسیر المیزان و رساله الولایه و ... از آن بحث کرده و آن را عبارت از ملائمت و منافرت فعل با غایت مطلوبه می داند. معنای دوم ایشان از حسن و قبح ما را به این نکته رهنمون می کند که ایشان حسن و قبح را به این معنا معقول ثانی فلسفی می داند و لو اینکه خودش توجهی به آن ندارد. و مهم تفکیک این دو معنا از یکدیگر است. این دیدگاه دارای مشکلاتی است و قانع کننده نیست. شهید مطهری(ره) هم به تبع از استاد خویش علامه طباطبایی باید و نباید را اموری اعتباری دانسته لکن با تفکیک من علوی از من سفلی تلاش در جاودانه بودن اصول اخلاقی می نماید. به این بیان که اصول اخلاقی راموافق با من علوی دانسته و این من را مشترک بین همه انسان ها و موافقت با فطرت می داند و اختلافات انسان ها را به من سفلی نسبت می دهد. لازم به ذکر است که ایشان با حفظ نظریه اعتباری ات، اخلاق مطلق را اثبات می کند. ایشان حسن و قبح را هم اموری اعتباری و نسبی می داند که عبارت از همان ملائمت و منافرت با طبع انسان می باشد این دیدگاه نیز قانع کننده نیست. استاد مصباح یزدی(دام ظله) مفاد باید و نباید درا همان ضرورت بالقیاس بین فعل فاعل و نتیجه آن می داند و از آنجا که نتیجه محبوب بالذات و مطلوب بالذات فاعل می باشد با فاعل نیز ارتباط برقرار می کند. ایشان همجنین حسن و قبح را جزء معقولات ثانیه فلسفی می داند که عروضشان ذهنی و اتصافشان خارجی است. و ایشان اگر چه حسن و قبح را عبارت از ملائمت و منافرت فعل با طبع انسان می داند ولی توجه با این نکته ضروری است که اگر چه یک طرف این ملائمت و منافرت، انسان است ولی از آن جهت که دارای سلیقه و ذوق خاصی است، مورد نظر نیست (چنان که علامه و شهید مطهری (ره ) بدان قائلند) بلکه از آن جهت مورد نظر است که کمالی برای انسان درخارج متحق می شود. در واقع حسن و قبح را از مصادیق مفهوم علیت می داند که از رابطه علیت و معلولیت بین فعل اختیاری انسان و کمال مطلوب انتزاع می شودند. این دیدگاه قانع کننده به نظر می رسد.>