رابطه دین الهی با تمدن سازی، و نقش انبیا در حرکت تاریخ و تمدن جامعه بشری، مسأله ای است که همواره مورد توجه اندیشمندان مسلمان بوده است. در واقع، مسأله رابطه دین با تمدن سازی به ظهور دین اسلام بازمی گردد. در این راستا، پژوهش حاضر این مسأله را از دیدگاه سید قطب و شهید مطهری مورد بررسی قرار داده است. درباره این مسأله تعاریف متعددی ارایه شده است، اما آنچه دانشمندان اسلامی مطرح کرده اند، نسبت به تعاریف دانشمندان غیرمسلمان، جامع تر و کامل تر به نظر می رسد. سید قطب، دین را به معنای شیوه زندگی، و تمدن را به معنای پیشرفت و ترقی مادی و معنوی دانسته است. شهید مطهری هم تمدن را در برخی موارد به همان معنا، و گاهی مترادف با فرهنگ تعریف کرده است. از ویژگی های دین اسلام آن است که بر اساس ایدئولوژی خاص خود و تأکید و توجهی که به مقوله علم داشته است، دینی تمدن ساز محسوب می-شود؛ ولی در حوزه دین مسیحیت، عوامل و شرایط متعددی منشأ و باعث جدایی دین از علم بوده است. بر اساس این قابلیت درونی که در آموزه های اسلامی موجود است، اگر زمینه ها و عوامل درونی و بیرونی، تمدن اسلامی را به سوی انحطاط سوق نمی داد، دین همواره باعث تقویت این تمدن بود، و موجب می گردید که تمدن اسلامی برای همیشه باقی بماند. از نظر سید قطب و شهید مطهری، انحطاط تمدن اسلامی ریشه در دوری مسلمانان و جوامع اسلامی از آموزه های اصیل اسلام دارد. درباره رابطه دین و تمدن، نظریات متعددی از قبیل پذیرش کامل، نگاه انتقادآمیز، پذیرش نقاط مثبت، و ایجاد تمدن نوین اسلامی ارایه شده، که سید قطب طرفدار نظریه چهارم، و شهید مطهری طرفدار نظریه سوم است. این دو دانشمند مسلمان همچنین معتقدند که تمدن موجود بدون توجه به دین و معنویات برپا شده، و نمی تواند زمینه سعادت بشر را فراهم کند. منبع : http://edu.miu.ac.ir