«شهید مطهری» (ره) در این رابطه که چه قدر به تاریخ های مکتوب و آثار تاریخی می شود اعتماد کرد می نویسد: «در این رابطه نظریه هایی افراطی و تفریطی وجود دارد. برای بعضی که کاملاً «ملا لغتی» هستند، همین قدر که کتابی را پیدا کنند که مثلاً 700 سال پیش نوشته شده یا در فلان جا چاپ شده این دیگر برایشان وحی منزل است و یک عده اساساً به کلی تاریخ را بی ارزش می دانند.» [1] پس افراط و تفریط در مسائل تاریخی مقبول نیست. ایشان می نویسد: «بعضی وقایع است که اساساً در یک حدش دروغ بردار نیست قضایایی که در سطح عموم واقع می شود. اصلاً امکان تحریف آنها وجود ندارد، یعنی قضیه به صورت تواتر نقل می شود که دیگر اصلاً قابل این که اغراض (دروغ) در آن دخالت کرده باشد نیست. شما در همین تاریخهای اسلامی می بینید ... مسائل مشترک زیاد وجود دارد. حتی مسائلی که به نفع یک فرقه معین است، در عین حال در کتابهای هر دو فرقه نوشته شده یعنی در اینجا اغراض (دروغ) نتوانسته است دخالت کند. ما الان چقدر وقایع داریم که به نفع تشیع است و در کتب اهل تسنن هست؟» [2]