مهمترین وظیفه ما چیزی است که حضرات معصومین ـ علیهم السلام ـ به ما دستور داد ه اند و آن حفظ اسلام و وحدت مسلمین به عنوان مصلحت اسلامی است.

امام علی ـ علیه السلام ـ به خاطر مصلحت اسلامی و با توجه به شرایط عینی جامعه، آن روز که بقای اسلام بستگی به برخورد های اصولی با آن شرایط را داشت، نه تنها برای احقاق حق خود مبارزه و نبرد نکرد، بلکه برای بیعت نکردن هم دست به شمشیر نبرد، تا دشمنان دیرینه اسلام نقطه ضعفی در جامعه نوبنیاد اسلامی نیابند و در انهدام ارکان آن نکوشند و آن گاه امام با بردباری و صبر ویژه خود سالیانی دراز (25 سال) از حق مشروع خود صرف نظر کرد و تا مردم به دور خانه اش جمع نشدند و مصرانه بیعت نکردند، خلافت ظاهری را نپذیرفت، چرا که از دیدگاه علی ـ علیه السلام ـ خلافت تنها وقتی می تواند ارزش وجودی پیدا کند که در عدل اجتماعی و احقاق حق مظلوم و از بین بردن باطل به کار رود.

استاد شهید مرتضی مطهری در یک بررسی و تحلیل علمی در این زمینه چنین می نویسد: «... سیره و روش شخص امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ برای ما بهترین و آموزنده ترین درس ها است علی ـ علیه السلام ـ راه و روشی بسیار منطقی و معقول که شایسته بزرگواری، مانند او بود اتخاذ کرد.

او برای احقاق حق خود از هیچ کوششی فروگذار نکرد همه امکانات خود را به کار برد که اصل امامت را احیاء کند اما هرگز از شعار «یا همه چیز یا هیچ چیز» پیروی نکرد، بلکه به عکس «آنچه که همه اش به دست نمی آید نباید مقدار کم آن را ترک نمود» را مبنای کار خویش قرار داد. [1]

پس از شهادت امام علی ـ علیه السلام ـ دیگر پیشوایان هم همواره مصالح عالیه مسلمین و جوامع اسلامی را بر هر چیز دیگری ترجیح دادند و حتی حاضر شدند تا آن جا فداکاری و ایثار نمایند که به خاطر مصلحت برتر چند صباحی با مخالفین و غاصبین پیمان صلح ببندند، و یا ولایت عهدی ظاهری را بپذیرند تا بلکه در اولین فرصت به احقاق حق بپردازند یا حداقل اجازه ندهند که بنیاد رسالت در مقابل دشمن مشترک لرزان گردد.