شهید مطهری در کتاب " غدیر و خطری که مسلمین را از داخل تهدید می‏کرد  (پانزده گفتار( " به این مسئله پرداخته اند.

شهید مطهری معتقد است مسلمین در این مسئله اغفال شدند؛ یعنی عده‏ای متمرد شدند، آن عده زیرک متمرد، عامه مسلمین را در این مسئله اغفال کردند. ایشان معتقد است این انحراف بزرگ ضربه ای بود که مسلمین خودشان بر پیکر اسلام زده اند.

شهید مطهری پاسخ این سوال را با دو آیه قرآن می دهند: الْیَوْمَ اکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ اتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی. این دستور [یعنی نصب علی علیه السلام به امامت‏] به اعتبار اینکه یک جزء از اجزاء دین و یک دستور از دستورهای دین است پس نعمت ناتمام بود، تمام شد. طبق این آیه نعمت برمسلمین در روز غدیر تمام شده است. و در جای دیگری قرآن می می‏فرماید: انَّ اللَّهَ لایُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتّی‏ یُغَیِّروا ما بِانْفُسِهِمْ خدا نعمتی را که بر قومی عنایت می‏فرماید از آنها نمی‏گیرد مگر آنکه قبلًا خود آن مردم خودشان را عوض کرده باشند .یعنی از قابلیت و صلاحیت این نعمت خودشان را انداخته باشند، آن وقت است که خدا نعمتش را سلب می‏کند

حدیث دیگری از پیغمبر هست، فرمود: قَصَمَ ظَهْری رَجُلانِ: عالِمٌ مُتَهَتِّکٌ وَ جاهِلٌ مُتَنَسِّکٌ. آن حدیث هم مضمون این دو حدیث را بیان می‏کند. فرمود دو دسته کمر مرا شکستند. یعنی این دو دسته سد راه اسلامند، نه تنها خودشان عاصی و گناهکار و بدبخت و شقی و جهنمی هستند، بلکه سد راه اسلامند، سبب گمراهی مسلمین دیگر هستند: عالم پرده‏در و جاهل متعبد و متنسک. این هم همان مضمون است.

از اینها این را می‏فهمیم که قرآن در درجه اول و بعد کلمات پیغمبر اکرم همیشه به ما این جور می‏گوید که جامعه اسلامی را خطر از داخل خود تهدید می‏کند، از ناحیه یک اقلیت منافق زیرک و یک اکثریت جاهل ساده‏دل ولی متعبد. آن زیرکها اگر این جاهلها نباشند کاری نمی‏توانند بکنند؛ آن جاهلها هم اگر این زیرکها نباشند کسی آنها را به راه کج نمی‏برد.

جامعه اسلامی از ناحیه یک اقلیت منافق متمرد و یک اکثریت ساده‏دل ولی مؤمن و باایمان به این روز افتاد. یعنی اینها سبب شدند که این تأکیدها و اصرارهایی که پیغمبر اکرم کرد در عمل بی‏نتیجه بماند، یعنی آن عده منافق مردم را از راه منحرف کردند بدون آنکه خود مردم بفهمند که از راه منحرف شده‏اند. اغفال کردند.[1]