شرافت هر علم به شرافت موضوع آن بستگی دارد، از این رو علم خداشناسی که موضوع آن ذات مقدس واجب الوجود و صفات و افعال او می باشد، اشرف علوم است. پس از اصول عقاید، دانش تربیت و اخلاق با مفهوم اسلامی اش، از نظر شرافت وجایگاه در صدر علوم و فنون قرار دارد، زیرا موضوع آن روح و نفس انسانی،یعنی «نفخه آسمانی»[1] است که در کالبد خاکی دمیده شده و تکامل و شایستگیآن برای حمل بار امانت الهی عهده داری مقام «خلیفة اللّهی»[2] در پرتواتصاف به «صفات خدایی»[3] و پالایش آن از آلودگی ها میسر است.

هرگاه بدین حقیقت بنگریم که خلقت انسان به منظور تکامل و رشد معنوی اوست و هدف از بعثت انبیا به ویژه رسالت خاتم پیامبران (صلی الله علیه وآله) تکمیل فضایل اخلاقی و فراهم کردن تجهیزات این رشد و کمال است، جایگاه تربیت و اخلاق و مقصد نهاییِ آن مبرهن می گردد. در این دیدگاه، شخصیتِ اخلاقی،عنصر اساسی و جوهره اصلی وجود انسان را تشکیل می دهد که هدف شرائع وبرنامه های انسان سازی است، از این رو تربیت اخلاقی در صدر تعالیم و تکالیف دینی و در کنار عقاید و شرائع قرار دارد.[4] و حتی برخی محققان آن را «فقه اکبر» خوانده و برخی طب روحانی نامیده اند و روایات از جایگاه بلند اخلاقو تربیت سخن گفته است.

هنگامی که پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) «مُعاذبن جبل» را جهت ابلاغ رسالت اسلام به یمن اعزام فرمود بدو توصیه کرد: «کتاب خدا را به آنان بیاموز و به اخلاق خجسته تربیتشان کن». «عَلِّمْهُم کِتابَ اللّهِ و أَحْسِنْ اَدَبَهُم عَلیَ الأَخْلاقِ الصَّالِحَةِ».[5]

برای مطالعه بیشتر می توانید به کتاب فلسفه اخلاق "شهید مرتضی مطهری و کتاب تعلیم و تربیت شهید مطهری مراجعه کنید .