بیعت با یزید دو مفسده داشت:

مفسده اول: تا زمان معاویه، مساله حکومت و خلافت، یک مساله موروثی نبود. مساله ای بود که در باره ی آن تنها دو طرز فکر وجود داشت. یک طرز فکر این بود که خلافت فقط و فقط شایسته کسی است که پیغمبر به امر خدا او را منصوب کرده باشد. و فکر دیگر این بود که مردم حق دارند خلیفه ای برای خودشان انتخاب کنند. به هر حال این مساله در میان نبود که یک خلیفه، تکلیف مردم را برای خلیفه ی بعدی با انتخاب جانشین معین کند. او هم برای خود جانشین تعیین کند. بیعت با یزید بن معاویه این چنین بود که گذشته از همه ی مفاسد دیگر (که حتی در مورد معاویه وجود نداشت) تثبیت خلافت موروثی از طرف امام حسین علیه السلام بود. یعنی مساله خلافت یک فرد مطرح نبود مساله خلافت موروثی مطرح بود.

مفسده دوم: «شخصیت خاص یزید» بود که وضع آن زمان را از هر زمان دیگری متمایز می کرد او نه تنها مرد فاسق و فاجری بود بلکه متظاهر و متجاهر به فسق بود و شایستگی سیاسی هم نداشت معاویه و بسیاری از خلفای آل عباس هم مردمان فاسق و فاجری بودند ولی یک مطلب را کاملا درک می کردند و آن اینکه می فهمیدند اگر بخواهند ملک و قدرتشان باقی بماند باید تا حدود زیادی مصالح اسلامی را رعایت و شوون اسلامی را حفظ کنند این را درک می کردند که اگر اسلام نباشد آن ها هم نخواهند بود ولی یزید بن معاویه این شعور را هم نداشت آدم هتاکی بود خوشش می آمد به مردم و اسلام بی اعتنائی کند. حدود اسلامی را بشکند. برای چنین شخصی، از امام حسین علیه السلام بیعت می خواهند. امام از بیعت امتناع می کرد و می فرمود من به هیچ وجه بیعت نمی کنم آن ها هم به هیچ وجه از بیعت خواستن صرف نظر نمی کردند.

(کتاب حماسه حسینی ..... مجموعه آثار استاد شهید مطهری ج 17 ص 199)