1)- آیه ی 160 سوره الانعام می فرماید که: اگر یک حسنه انجام دهید خداوند ده حسنه حساب خواهد کرد. و اگر به سوی خداوند یک گام بردارید ده گام پیش رفته اید. چرا که آدمی رو به خوبی ها خلق شده است؛ و با انجام خوبی ها پیش خواهد رفت. اما انجام امور ناپسند یک عقب گرد است و پس روی محسوب می شود. و تنها یک گام برداشته است. و این از الطاف خداوند به بندگان اوست که با انجام یک عمل نیک او را بسیار پیش می برد ولی با انجام سیئه و عمل خلاف تنها به اندازه خلافش پس خواهد افتاد.

2)- دزدی سیئه است و بخشش مال دیگران سیئه دیگری است. و هرگز از سیئه حسنه تولید نخواهد شد و"إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللّهُ مِنَ الْمُتَّقینَ"[1]یعنی " خدا، تنها از پرهیزگاران می‏پذیرد. اگر کسی دزدی کند یک گناه مرتکب شده است. و اگر مال دزدی را صدقه دهد، گناه دیگری را مرتکب گشته است. چرا که تصرف در مال غیره کرده یعنی مال حرام را به دیگران رسانده است.

3)- شهید مطهری در کتاب داستان راستان جلد اول داستانی تحت عنوان شهرت عوام نقل می کند که خلاصه آن به شرح ذیل است:

در عصر امام صادق (ع) مردی به تقدس و تقوا شهرت یافته بود، اطوار عوام فریبانه او امام(ع) را متوجه کرد و روزی به تعقیب ایشان پرداخت تا اعمال او را از نزدیک ببیند امام (ع) ملاحظه فرمود که این مرد 2 قرص نان و 2 عدد انار دزدید و سپس آنها را صدقه داد امام (ع) خود را به او نشان داده و توضیح خواست. آن مرد گفت: من 4 گناه و 40 ثواب کرده ام و به همین آیه 160 سوره انعام تمسک جست و چون 4 از 40 کم کنیم برای من 36 ثواب خالص می ماند امام (ع) فرمود:«إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللّهُ مِنَ الْمُتَّقینَ». شما چهار معصیت مرتکب شده ای که دزدی کرده ای و 4 گناه دیگر که بدون اذن صاحب اموال آنها را صدقه داده ای و این مجموعاً 8 گناه می شود بدون هیچ حسنه ای. و بعد از این گفتار امام او را رها کرد و رفت و چشمان آن مرد خیره مانده بود.[2]