محی الدین عربی معتقد است که هیچ کس جز خالق خود احدی را دوست ندارد ولی حضرت حق که خالق همه محبین است در ضمیر این جهان و محبوبهای ما نهفته است و این اظهار محبّت ما در واقع اظهار محبت به خالق است چون هر موجودی نشانی از پدید آورنده خود دارد. در مورد زن می گوید:

"ما احب احد غیر خالقه و لکنه تعالی احتجب تحت اسم زینب و سعاده و هند و غیر ذلک:"یعنی: "احدی جز خالق خود را دوست نمی دارد و لکن حضرت حق در زیر نامهای زینب و سعاده و هند [کنایه از زن است] و مانند اینها پنهان شده است." مثلاً مجنون خیال می کند که عاشق لیلی است او از عمق فطرت خود بی خبر است او کمال مطلق و جمال مطلق را می طلبد که حضرت حق است تبیین این معنا فرصت و مجالی خاص را می طلبد . [1]