مقاله «استاد مطهری و اندیشه سیاسی» به قلم فاطمه نامور، در دو هفته نامه « پگاه حوزه » شماره 254 منتشر شده است.
          
به گزارش خبرگزاری قرآنی ایران (ایکنا)، شهید مطهری از شخصیت های ماندگار جهان اسلام است و توان علمی، قدرت تفکر، توجه به نیاز های زمان، احساس مسئولیت و اخلاص و در نهایت شهادت افتخار آفرین او سبب شد که از خود چهره جاودانه بر جای گذارد و میراث ارزشمندش مورد توجه افراد مختلف جامعه قرار گیرد. نقش ممتاز وی در تحولات فکری، سیاسی و اجتماعی نیم قرن اخیر ایران را نمی توان انکار کرد.
 
به زعم نویسنده این مقاله، استاد مطهری از تبار عالمان برجسته و صاحب نظر معاصر در مسائل اسلامی است که دیدگاه وی به عنوان یک متخصص و نظریه پرداز انقلاب اسلامی، از جایگاه و اعتبار خاصی برخودار است و گرچه آن شهید فرصت آن را نیافت تا به طور مبسوط در مورد اندیشه سیاسی اسلام سخن بگوید، اما در لابه لای آثار و گفتار خویش، مباحثی را طرح نموده که بخشی از اندیشه سیاسی وی را آشکار می کند.
 
نویسنده بر آن است که شهید مطهری و عالمان بزرگ اسلام، نگرشی جامع نگر مبتنی بر اشتمال دین بر مصالح دنیا و آخرت داشته و نگرش افراطی و تفریطی را به آن طرد می کنند و در این دیدگاه، دنیا به مثابه راهی برای رسیدن به آخرت است و در عرض آخرت قرار ندارد تا گمان تعارض و دوگانگی بین آن ها برود، بلکه هم شئون مادی و هم معنوی، مورد اهتمام پیامبران(ع) بوده است.
 
به زعم نگارنده برخی از روشنفکران جهان اسلام، با الگوگیری از متفکران غربی در مباحث تئوریک دینی، این مباحث را همان گونه که در غرب مطرح است، کپی و ترجمه کرده اند و میان مسلمانان آورده اند و استاد شهید در بسیاری از آثار خود، به این افراد هشدار می دهد که فرهنگ دینی اسلام با فرهنگ مسیحیت از بسیاری زوایا ناهمخوانی دارد از جمله: قرآن بی شک کلام خداست؛ اما کتاب مقدس مسیحیان که از عهد عتیق و جدید تشکیل شده است و هرکدام دارای چندین کتاب است، چنین نیست و خود مسیحیان هم چنین ادعایی را هم ندارند. در کتاب مقدس مسیحیان، گاه مطالبی آمده که با علم و عقل ناسازگار است و این خود بهترین دلیل بر تحریف سخنان خدا است.
 نگارنده بر آن است که استاد مطهری پیوند اسلام و حکومت را از حد یک رابطه تاریخی و عارضی بیشتر می داند و معتقد به ارتباطی مفهومی بین آن دو هستند؛ به این معنا که در حاق دین اسلام، شئون سیاسی و حکومت نهفته است و لذا تغییرات زمانی و مکانی تأثیری به این امر نمی گذارد. نتیجه این معنا این است که اعتقادات اساسی و بنیانی اسلام، فی حد ذاته ضرورت پرداختن اسلام به اقامه دولت دینی فارغ از تغییرات زمانی و مکانی را طلب می کند.