در خصوص ویژگی های اخلاقی حاج آقا رحیم ارباب باید گفت كه وی مردی بود كه جذبه معنوی اش، كوچك و بزرگ را به تكریم و تعظیم وامی داشت و سخنان كوتاه و پرلطفش هر كسی را به قبول و اطاعت ترغیب می كرد. همیشه با طمأنینه راه می رفت و چشم به سوی زمین داشت. ابتدا، از طریق صدا دیگران را می شناخت و بعد آنها را می دید. به اندك غذایی قانع بود، غذای اصلی او را لبنیات تشكیل می داد. اگر به مهمانی می رفت ساده ترین غذا را می خورد. عادت او، خوردن چند استكان چای بود. هرگز با هیچ كس، بچه و بزرگ، با لحن تند و خشن سخن نمی گفت و همه را با لفظ آقا یا خانم صدا می زد. او با بچه هایی كه شلوغ می كردند، درشتی نمی كرد و با مهربانی برخورد می نمود. هر كس به ملاقات او می رفت، تا آن جا كه توان داشت در تكریم و تعظیم او می كوشید و در مقابل او به پا می خاست. كم تر كسی دیده شده است كه هنگام سخن گفتن از استادان خود و بزرگان گذشته و حال، تا آن حد احترام آمیز سخن گوید. وقتی از جهانگیر خان و آخوند كاشی حرفی به میان می آورد، درست مثل آن بود كه هنوز در برابر آنان ایستاده است. آنها را عاشقانه می ستود. یك بار مرد ناپخته ای به ایشان گفت: حاج آقا! شنیده ام كه مرحوم آخوند كاشی گاهی عصبانی كه می شدند الفاظ تند و درشت بر زبان می آوردند. در پاسخ گفتند: از این بابت چیزی نمی دانم؛ ولی شما آیا از بزرگی مقام و علم آخوند چیزی نشنیده ای؟ گفت: چرا. گفتند: پس از آنها حرف بزنید.

منبع : www.tahoorkotob.com

لینك مرتبط :

قطر ه ای از كمالات