یاد خدا

آیت الله جوادى آملى ، كه توفیق شاگردی حضرت علامه را داشتند از آن سالها می‌گوید: یادم هست سال 1350 بود كه مى‌خواستم به مكه مشرف شوم ، مصادف با زمستان بود. آن روز هم هوا سرد بود و برف مى‌بارید، رفتم براى عرض سلام و تودیع و خداحافظى، در زدم؛ علامه تشریف آوردند دم در؛ عرض كردم، عازم بیت الله الحرام هستم، براى عرض سلام و خداحافظى آمده‌ام و افزودم، نصیحتى بفرمایید كه به كارم بیاید، توشه‌ام باشد در این سفر. این آیه ى مباركه را براى نصیحت به عنوان زاد راه قرائت كردند:

خداى سبحان مى فرماید:فاذكُرونى اَذكُركُم ؛ به یاد من باشید تا من به یاد شما باشم!

و ادامه دادند و فرمودند: به یاد خدا باش تا خدا به یادت باشد، اگر خدا به یاد انسان بود، از جهل رهایى مى یابد و اگر در كارى مانده است ، خداوند نمى گذارد عاجز شود و اگر در مشكل اخلاقى گیر كرد، خدایى كه داراى اسماء حسنى است و متصف به صفات عالیه ، البته به یاد انسان خواهد بود![1]

مراقبت از خود

قبل از خواب، اعمالی را كه در طول روز انجام داده اید بررسی كنید، هر یك از اعمالتان كه خوب بود خدی را برای آن سپاس گویید و توفیق انجام بهتر آن را در روز بعد از خداوند بخواهید، اگر خدای نكرده تقصیر و یا خطایی مرتكب شده بودید، فورا توبه كنید و تصمیم بگیرید كه دیگر آن را انجام ندهید . اگر دیدید خلاف های شما متعدد است، تصمیم بگیرید فردا آن را كم كنید . مراقبه و محاسبه باید همیشه باشد .

نگهبان درونی

تصور ظهور مهدی (ع) در ردیف تصور وقوع قیامت می باشد و چنانچه اعتقاد به پاداش عمل، یك نگهبان داخلی است كه به هر كار نیكو امر و از هر كار بد نهی می كند، همچنین اعتقاد به ظهور مهدی (ع) نگهبان دیگری است كه برای حفاظت حیات درونی پیروان واقع بین اسلام گماشته شده است .

از بلاها نهراسید

ممكن است انسان گاهی از خدا غافل شود و خدا یك تب سخت و خطرناك چهل روزه به او بدهد، برای این كه یك بار از ته دل بگوید: «یا الله » و به یاد خدا بیفتد . [2]

آخرین نصیحت

یكی از استادان اخلاق، در خاطره‏ای از آخرین ملاقات با استاد خود، علامه طباطبایی می‏گوید: آخرین جلسه‏ای بود كه با گروهی از بزرگان، خدمت علامه رفتیم. حال ایشان خوب نبود. به احترام جمع نشست، ولی حرف نمی‏زد. جلسه طول كشید. بعداز آن جلسه، حال ایشان بد شد و ایشان را به بیمارستان بردند. لحظات آخر عمر شریف علامه بود كه به ملاقات ایشان رفتیم.

ما كه از اتاق بیرون آمدیم، از قول خانم ایشان نقل كردند كه لحظه مرگ، ایشان چشم‏ها را باز كرد و به گوشه‏ای خیره شد و آن گاه سه مرتبه فرمود: توجه! توجه! توجه! و از دنیا رفتند. این جمله، یادآور نصیحت همیشگی ایشان بود كه شاگردان خود را به مراقبت و پاسبانی از حریم دل دعوت می‏كردند و آن را چون تخم سعادتی می‏دانستند كه می‏بایست در مزرعه دل كاشت.[3]