1. تأكید بر مبانی اصیل اسلامی و پرهیز از التقاط و تحجر؛

2. توجه به حیات سیاسی انسان معاصر؛

3. توجه به مسايل جديد و مقتضيات دين و دين داري در عرصه هاي اجتماعي و سياسى؛

4. توجه به موضوعات و مسایل مبتلا به سیاسی – اجتماعی نظام جمهوری اسلامی ایران؛

5. برخورد فعال در حوزه فرهنگ و دانش سياسي و تلاش به منظور نظريه پردازي و طرح ايده ها و انديشه هاي جديد با تأكيد بر مباني و منابع دينى؛

6. توجه به استاندارها و معيارهاي علمي در پژوهش هاي سياسي – اجتماعى؛

7. حضور فعال در فرآیند مباحث دانش سیاسی اسلام در جامعه اسلامی ایران؛

8. تلاش براي تغذيه فكري و علمي قشرها و گروه هاي اجتماعي – سياسي درون نظام جمهوري اسلامى؛

9. استفاده از زبان و ادبیات روز و كارآمد در پژوهش ها؛

10. استفاده از دست آوردهاي علوم و معارف بشري در حوزه دانش سياسي و نگرش انتقادي نسبت به كاستي ها و ناهماهنگي هاي آن با انديشه اسلامى؛

11. نگاه آسيب شناسانه و نقادانه به معارف سياسي در حوزه اسلامي و پرهيز از هرگونه مطلق سازي و شخصيت پرستى؛

12. حركت در جهت تخصصي كردن گروه ها و حوزه هاي پژوهشى؛

13. اهتمام به ارتباط و تعامل با انديشمندان و فرهيختگان و استفاده از توان و دست آوردهاي آنان در زمينه دانش سياسى؛

14. اولويت دادن به فعاليت هاي گروهي و هم انديشي در حوزه دانش سياسى؛

15. هم فكري پژوهشي و ارتباط فعال با مراكز مختلف علمى؛

16. طبقه بندی و اولویت گذاری در موضوعات پژوهشی با توجه به امكانات و توانایی ها.