وقتی این مطلب ثابت شد كه قابل و مقبول در حركت جوهریه اثنینیت عینی و خارجی ندارند بلكه اثنینیتشان عقلی است، می گوییم: پس در اینجا قابل حكمی مستقل از مقبول ندارد كه بپرسیم حادث است یا قدیم؟ ، بلكه در حكمش تابع صورت است؛ یعنی اگر صورت (مقبول) حادث بود قابل هم حادث است و اگر قدیم بود آن هم قدیم است. [در اینجا] وقتی صورت حادث و متجدد بالذات است ماده هم به تبع صورت همان حكم را پیدا می كند و حكم مستقلی ندارد.