در اكثر مكتبهای اخلاقی دنیا معیار اخلاق را مبارزه با خودی یعنی خودخواهی و خودپرستی می دانند؛ یعنی فعل اخلاقی آن فعلی است كه هدف انسان از آن فعلْخود انسان نباشد، برای خود نباشد، و اخلاق آن است كه دیوار «خود» خراب شود، دیواری كه انسان میان خود و دیگران از خودخواهی كشیده است. فقط دو سه تا از این مكتبها را سراغ داریم كه می گویند انسان باید «خودش» را پرورش بدهد و «خوب» همین است، مثل حرفهایی كه نیچه گفته و اصلاً با تعلیماتی كه تحت عنوان غیردوستی و انسان دوستی و غیرخواهی و ایثار و غیره گفته شده [مباین است. ] می گوید این حرفها همه بیخود است، انسان سعادتمند انسانی است كه دنبال قدرت و نیرو برود و نفس كُشی معنی ندارد، نفس را باید پرورش داد، ترحم به ضعفا معنی ندارد، ضعیف باید از بین برود، اگر كسی در چاه افتاد باید سنگی هم روی او انداخت و او بالاترین گناهش این است كه ضعیف است؛ و اگر ما چنین اخلاقی را ترویج كنیم بشریت را تقویت كرده ایم، زیرا پس از مدتی انتخاب نسل می شود و افراد قوی باقی می مانند و بر اثر انتخاب اصلح، بشریت جلو می رود، و بزرگترین خیانت را به بشریت آنها كرده اند كه توصیه كمك به ضعفا كرده اند. این حرف در دنیا غوغایی به راه انداخت، زیرا مسیح را كه بیش از همه توصیه به دوستی یكدیگر و كمك به ضعفا كرده است [محكوم می كرد] و تعلیمات او را مضرترین تعلیمات به حال جامعه بشر می دانست. مسئله دیگر كه طرح شده این است كه ما دو نوع «خودی» داریم. یكی آن «خودی» كه باید آن را شكست و خرد كرد، و همان است كه اهتمام به آن را نفس پروری و نفس پرستی و گاهی شهوت پرستی می نامیم. ولی در عین حال یك نوع «خودی» دیگر هست كه باید آن را پرورش داد و تربیت كرد و نباید گذاشت منهدم شود كه با انهدام آن، ریشه اخلاق اسلام بكلی قطع می شود.