مسئله دیگر مسالمت طلبی و صلح جویی با مردم دیگر است كه در متن تعلیمات نماز آمده است. در سوره حمد- كه خواندن آن در نماز واجب است- بعد از حمد و ثنا، خدا را مخاطب قرار می دهیم: إِیّاكَ نَعْبُدُ وَ إِیّاكَ نَسْتَعِینُ. `اِهْدِنَا اَلصِّراطَ اَلْمُسْتَقِیمَ. `صِراطَ اَلَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ اَلْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَ لاَ اَلضّالِّینَ [1]. پروردگارا! ما منحصرا تو را پرستش می كنیم. پروردگارا! ما منحصرا از تو كمك می گیریم. صحبت «ما» است نه «من» . با اینكه از نظر روح عبادت هرچه غیر خدا در ذهن انسان نیاید بهتر است، ولی اسلام به خاطر یك مصلحت اجتماعی بسیار مهم، برای اینكه روح یك مسلمان را روح اجتماعی كرده باشد، آن را با چاشنی عبادت به خورد مردم داده و می گوید بگویید: إِیّاكَ نَعْبُدُ وَ إِیّاكَ نَسْتَعِینُ، `اِهْدِنَا اَلصِّراطَ اَلْمُسْتَقِیمَ ما عموما منحصرا تو را پرستش می كنیم و منحصرا از تو كمك می خواهیم، خدایا همه ما را به راه راست هدایت كن. در اینجا همكاری و همدلی و همگامی كاملاً مشهود است. و بالاتر، مسئله صلح و سلم طلبی است كه در سلامِ نماز مطرح است: اَلسَّلامُ عَلَیْنا وَ عَلی عِبادِ اللّهِ الصّالِحینَ. این یك اعلام سلم طلبی است ولی نه برای عموم بشر حتی افرادی كه باید ریشه آنها را كَند تا بشریت سالم بماند، بلكه برای بندگان صالح و شایسته خداوند؛ یعنی خداوندا! من با هیچ بنده درستِ تو سرِ جنگ و ستیز ندارم.

---