یكی از نكات روشن زندگی رسول اكرم (ص) این است كه درس ناخوانده و مكتب نادیده بوده است؛ نزد هیچ معلّمی نیاموخته و با هیچ نوشته و دفتر و كتابی آشنا نبوده است.

احدی از مورّخان، مسلمان یا غیر مسلمان، مدّعی نشده است كه آن حضرت در دوران كودكی یا جوانی، چه رسد به دوران كهولت و پیری كه دوره ی رسالت است، نزد كسی خواندن یا نوشتن آموخته است، و همچنین احدی ادّعا نكرده و موردی را نشان نداده است كه آن حضرت قبل از دوران رسالت یك سطر خوانده و یا یك كلمه نوشته است.

مردم عرب، بالاخص عرب حجاز، در آن عصر و عهد به طور كلّی مردمی بی سواد بودند. افرادی از آنها كه می توانستند بخوانند و بنویسند انگشت شمار و انگشت نما بودند. عادتاً ممكن نیست كه شخصی در آن محیط، این فن را بیاموزد و در میان مردم به این صفت معروف نشود.

چنانكه می دانیم- و بعداً درباره ی این مطلب بحث خواهیم كرد- مخالفان پیغمبر اكرم در آن تاریخ او را به اخذ مطالب از افواه دیگران متّهم كردند، ولی به این جهت متّهم نكردند كه چون باسواد است و خواندن و نوشتن می داند كتابهایی نزد خود دارد و مطالبی كه می آورد از آن كتابها استفاده كرده است. اگر پیغمبر كوچكترین آشنایی با خواندن و نوشتن می داشت قطعاً مورد این اتّهام واقع می شد.