در سخنرانی آقای شریعتی به نام «علی شاهد رسالت» از بوسوئه واعظ دانشمند مسیحی نقل می كند كه گفته است: «مردم اغلب سعادت را رسیدن به آرزوها و خواسته ها تعریف می كنند. این درست كه وصول به آمال لذت بخش است، ولی این یك ركن سعادت است و ركن مهمترش كه مقدم است این است كه انسان بتواند و بداند كه چه چیز را آرزو كند و بخواهد، زیرا اگر دنبال هوسهای خود رفت چه بسا چیزها كه آرزو نماید و آن را با حرص تمام بجوید و طلب كند كه به مصلحتش نباشد. » بنابراین اگر آدمی تشخیص نداد كه چه چیز را طلب كند، بهتر این است كه به آنچه جوید نرسد. مثلاً مردی كه خشم سراپایش را گرفته و آرزویش در آن حال دست یافتن به آلت قتّاله ای است و البته خلاف مصلحت او و اجتماع است. . . زن عزیز مصر به همه چیزی كه بشر معمولاً در آرزوی آنهاست رسیده بود اما اراده اش را دراختیار نداشت، خویشتن دار و مالك بر نفس نبود. ولی یوسف از همه چیز حتی از آزادی محروم بود و اختیار خود را نداشتولی بر نفسش مسلط بود. نتیجه این شد كه هوای نفس چنان زلیخا را رسوا و بدنام ساخت كه هیچ دشمن بیش از این نمی توانست به وی ضرر برساند. برعكس، تسلط نفس یوسف را به عالیترین مقامات دنیوی و اخروی رسانید.

در خود قرآن كریم در آخر كار قصه ی یوسف از زبان یوسف به برادران نقل می كند:

قالوا ء انك لأنت یوسف قال انا یوسف و هذا اخی قد منّ اللّه علینا انه من یتق و یصبر فان اللّه لایضیع اجر المحسنین.