سوره ی بقره آیه 267 می فرماید:
یا أیُّهَا الَّذینَ امَنوا أنْفِقوا مِنْ طَیِّباتِ ما كَسَبْتُمْ وَ مِمّا أخْرَجْنا لَكُمْ مِنَ
الْأرْضِ وَ لا تَیَمَّمُوا الْخَبیثَ مِنْهُ تُنْفِقونَ وَ لَسْتُمْ بِاخِذیهِ إلاّأنْ
تُغْمِضوا فیهِ وَاعْلَموا أنَّ اللّهَ غَنِیٌّ حَمیدٌ. .
آل عمران، آیه ی 92:
لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّی تُنْفِقوا مِمّا تُحِبّونَ وَ ما تُنْفِقوا مِنْ شَیْ ءٍ فَإنَّ اللّهَ بِهِ
عَلیمٌ. .
اینكه انفاقات باید از چیزهای خوب باشد دو اثر دارد: یكی اینكه
حكمت روحی و معنوی انفاقات دوركردن بخل و مال پرستی است
(خُذْ
مِنْ أمْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكّیهِمْ بِها)، برای این است كه مال در راه
عقیده و ایمان فدا بشود و در انسان روح گذشت پیدا شود، انسان را به
تعبیر قرآن از اخلاد و تزیّن حب دنیا و از رضا و اطمینان به دنیا نجات
بدهد، و این با انفاق امور دورریختنی حاصل نمی شود. دوم اینكه
مقصود سدّ احتیاج و از بین بردن فاصله مادی و معنوی بین طبقات
است. با انفاق امور دور ریختنی سدّ احتیاجِ كامل نمی شود و بعلاوه
حس حقارت در طرف كه باید ته مانده ی سفره ی دیگری را بخورد باقی
می ماند