در كتاب (مبانی فلسفه) ، ص 351، چاپ ششم می گوید:
«. . . ستوارت میل عقیده داشت در محاسبه لذات باید علاوه بر كمیت،
كیفیت را نیز در نظر گرفت و لذات روحانی را بر لذات جسمانی
ترجیح داد و خوشیهایی را كه مكنت و دارایی می آورد با لذاتی كه از
نیكوكاری دست می دهد در ردیف هم نگذاشت. حاصل اینكه به گفته
او: ترجیح دارد شخص، انسانی باشد نحیف و بدحال تا خوكی فربه و
خوشحال، سقراطی باشد ملول و ناراضی تا ابلهی شادمان و راضی. »