عبادت غیرانسان، تكوینی و غیرمستشعر است، عبادت انسان
آگاهانه و استشعاری است. از ماهیت عبادت می توان به ماهیت انسان
پی برد. در ورقه های «فلسفه و راز عبادت» گفتیم: عبادت یك نوع
پرواز روح است به افقهای وسیعتر و عالیتر از حضیض مادی و تنگنای
حیات محدود حیوانی، كشش روح است به سوی كانون غیرمادی
جهان، كوشش انسان است برای ارتباط با آن وجود غیرمرئی و
آفریدگار همه ی هستی؛ انسان در برابر خداوندگار هستی نشان می دهد
كه او را دوست دارد، نعمات او را سپاس می گزارد و آماده است تا
خواست او را هرچه هست انجام دهد. در عبادت است كه انسان
می یابد [حوائجی ] جز حوائج جسمی و حیوانی، و لذتی برتر از لذت
بدنی، و وجودی علوی و جاوید جز این كالبد محدود فانی دارد (به نقل
از كتاب (محمد خاتم پیامبران) جلد 2، ص 457، نقل از الكسیس كارل)