سخن غذای روح است. همان طوری كه سالم بودن و ویتامین دار
بودن غذا كافی نیست كه به هركسی تجویز شود، كلام و سخن هم
همین طور است. غذا برای هضم و جذب است، سخن و كلام هم
همین طور است. باید سخنی گفت كه شنونده بتواند آن را هضم كند و در
روحش جذب شود. بسیاری از سخنان از قبیل بعضی معجزات یا
مطالب آسمانی و قلمبه و یا دستورهای تعبدی قابل جذب نیست.
علی علیه السلام می فرماید:
لا تقل ما لا تعلم بل لا تقل كل ما تعلم(حكمت 382) .
در (كافی) از رسول اكرم نقل می كند:
نحن معاشر الانبیاء امرنا ان نكلم الناس
علی قدر عقولهم. اینهاست حقایقی كه آمرین به معروف و مخصوصاً
خطبا و مبلغین و مدعیان هدایت و ارشاد باید رعایت كنند