گفتیم كه قرآن به اصحاب الیمین «اصحاب المیمنه» و به اصحاب الشمال
«اصحاب المشئمه» هم گفته است كه در همین سوره ی «اذا وقع» هر دو تعبیر آمده
است. میمنه از یُمن است و مشئمه از شئامت. در واقع در اینجا قرآن خواسته است
ملاك یُمن یعنی میمون بودن و ملاك شئامت و مشئوم بودن را هم ذكر كند كه انسان
در باره ی میمون بودن و مشئوم بودن خیال نكند كه اگر كسی مثلاً پیشانی اش فلان خط
را داشته باشد او از اصحاب المیمنه است و اگر در سرش یك پیچ داشته باشد او از
اصحاب المشئمه است؛ نه، میمنت و شئامت به اینها بستگی ندارد. آن كه از
اصحاب الیمین است از اصحاب المیمنه هم هست. آن كسی كه به نیات و اخلاق و
اعمال و اعتقادات پاكش به آن عالم پیوسته، او به یمن و بركت پیوسته است. آن كه
با اعمال شوم و نیات كج و معوج و عقاید سخیف و باطل خودش به عالم
اسفل السافلین پیوسته او به شئامت پیوسته است. یمن و شئامت در وجود خود
انسان است. یمنها در عقایدِ خوب است، شئامتها در عقاید بد؛ یمنها در اخلاق
خوب است، شئامتها در اخلاق بد؛ یمنها در اعمال خوب است و شئامتها در اعمال
بد، نه در چیز دیگر.