می گویند بعضی از مردم مصداق این شعرند: در حقیقت رابطه ای هم هست بین ایندو؛ یعنی آدم عاجز و ضعیف معمولاً نسبت به ضعفا و بیچارگان ظلم می كند، زیرا آدم قوی چون میدان عمل خود را وسیع می بیند و از طرفی صیاد از صید بزرگتر بیشتر لذت می برد لهذا نسبت به ضعفا ترحم می كند و معاونت می ورزد و در مقابل اقویا ایستادگی می كند و اگر هم از حد تجاوزكند، در صحنه ی مبارزه با اقویا و در میدان شكار صیدهای كبیر از حد تجاوز می كند. ولی آدم ضعیف چون میدان عمل خود را در برابر اقویا بسته می بیند و مجالی برای هنرنمایی خود نمی بیند، قدرت خود را هم كه می خواهد ظاهر كند، این است كه نسبت به ضعیفها ظلم می كند.

البته از همه قویتر آن كس است كه نه در مورد قوی و نه در مورد ضعیف، از حد تجاوز نمی كند.

اثر ظلم بر ظالم:

ظلم به ظاهر باری است و تحمیلی است كه ظالم به مظلوم می كند ولی در باطن و حقیقت و از نظر اثری كه در واقع بر وجود ظالم می گذارد، تحمیلی است كه ظالم بر خود می كند. در قرآن مجید سوره ی طه، آیه ی 111 می فرماید: و عنت الوجوه للحی القیوم و قد خاب من حمل ظلماًیعنی ظالم خودش بار ظلم خویشتن را به دوش می كشد. سعدی می گوید: