در اول كتاب سیمای شجاعان می نویسد كه شجاعت را به «وقار تحت فشار» تعریف كرده اند.

ایضاً در مقدمه ی همان كتاب می نویسد كه شجاعت به منزله ی الماس برنده ی چند لبه ای است كه چگونگی اثراتش كاملاً بستگی به طرز استعمال و موارد استعمال هریك از آن لبه ها دارد. (البته تهوّر همان استعمال شجاعت است بدون آنكه انسان موارد استعمالش را بشناسد. ) ایضاً در همان كتاب قبل از فصل اول می نویسد:

برای روزهایی كه در پیش داریم فقط رجالی به درد می خورند كه فوق العاده شجاع باشند، یعنی رجالی كه قادر باشند حتی به محبوبیت خود نیز پشت پا زده و از خشم و طوفان افكار عمومی نهراسند.

می توان گفت صلح حضرت مجتبی كه در ظرف تعادل قوای طرفین به وجود آمد، مولود چنین شجاعتی بود.