بعد می نویسد عده ای از اصحاب علی علیه السلام همین كه از جریانها واقف و مطلع شدند كه گروهی تشكیل شده و علیه زعامت علی تخریب و تحریك می كنند، آمدند خدمت علی علیه السلام و عرض كردند: عامل عمده ای كه سبب شده اینها ناراضی بشوند و گروهی تشكیل بدهند مسئله ی اصرار توست بر عدل و مساوات؛ حتی قضیه ی تسلیم قاتلین عثمان هم بهانه و سرپوشی است روی این تقاضا، می خواهند مردم عوام را به این وسیله تحریك كنند. بعضی گفته اند مالك اشتر یكی از این پیشنهادكنندگان بود و یا اصلاً پیشنهادكننده او بود. به هرحال مقصود از این پیشنهاد این بود كه اگر می توانی در این تصمیم خود تجدیدنظر كن. علی علیه السلام دانست كه این فكر شاید در دماغ عامه ی مردم پیدا شود كه حالا اینقدر اصرار به این مطلب لزومی ندارد. حركت كرد و رفت به مسجد و برای یك خطابه ی عمومی آماده شد، در حالی كه فقط یك پارچه روی شانه انداخته، یك پارچه ی دیگر مانند لنگی به كمر بسته و شمشیری نیز حمایل كرده بود. ایستاد بالای منبر و به كمانش تكیه زد، شروع به صحبت كرد و فرمود: خداوند را كه پروردگار ما و معبود ماست شكر می كنیم، نعمت عیان و نهان او شامل حال ماست، تمام نعمتهای او منّت است كه بر ما گذاشته است بدون اینكه ما از خود استقلالی داشته باشیم. آنگاه فرمود: افضل مردم در نزد خدا آن كس است كه بهتر او را اطاعت كند، سنت پیغمبرش را بهتر و بیشتر پیروی كند، كتاب خدا یعنی قرآن را بهتر احیا كند. ما برای احدی نسبت به احدی فضلی قائل نیستیم مگر به میزان طاعت و تقوا. این قرآن است كه جلو ما حاضر است و این سیره ی پیغمبر است كه همه می دانیم بر مبنای عدالت و مساوات برقرار بود، بر احدی مخفی نیست مگر آنكه كسی بخواهد غرض ورزی كند و معاندت بورزد كه آن مطلب دیگری است. آنگاه این آیه ی قرآن را تلاوت كرد: یا أَیُّهَا اَلنّاسُ إِنّا خَلَقْناكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَ أُنْثی وَ جَعَلْناكُمْ شُعُوباً وَ قَبائِلَ لِتَعارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اَللّهِ أَتْقاكُمْ [1]. این آیه را به این منظور خواند كه بفهماند من به حكم این آیه امتیازات شما را لغو می كنم.

---