می گوید در روز دوم رسماً در مسجد بالای منبر رفت و به آنچه روز گذشته با اشاره گفته بود تصریح كرد و فرمود: خداوند خودش می داند كه من علاقه ای به امر خلافت از آن جهت كه ریاستی و قدرتی است ندارم. از پیغمبر اكرم شنیدم كه فرمود: هركس بعد از من زمام امور امت را به دست بگیرد، روز قیامت او را بر صراط نگه خواهند داشت و ملائكه ی الهی نامه ی عمل او را باز می كنند؛ اگر به عدالت رفتار كرده باشد، خداوند او را به موجب همان عدالت نجات خواهد داد وگرنه صراط تكانی می خورد و او را به قعر جهنم می اندازد. بعد به طرف راست و چپ نگاهی كرد و اشخاصی را كه در گوشه و كنار بودند از زیر نظر گذراند و آنگاه فرمود: آن عده ای كه دنیا آنها را در خود غرق كرده و املاك و نهرها و اسبان عالی و كنیزكان نازك اندام برای خود تهیه كرده اند، فردا كه همه ی اینها را از آنها می گیرم و به بیت المال برمی گردانم و به آنها همان قدر خواهم داد كه حق دارند، نیایند و نگویند كه علی ما را اغفال كرد، اول چیزی می گفت و حالا طور دیگری عمل می كند، علی آمد و ما را از آنچه داشتیم محروم كرد. من از همین الآن برنامه ی روشن خود را اعلام می كنم. بعد شرحی صحبت كرد و چون عده ای كه برای خود امتیاز قائل بودند و مورد اتهام بودند، دلیلشان این بود كه ما حق صحبت و مصاحبت پیغمبر را داریم و در راه اسلام چنین و چنان زحمت كشیده ایم، به آنها فرمود: من منكر فضیلت صحبت و سابقه ی خدمت افراد نیستم، اما اینها چیزهایی است كه خداوند خود اجر و پاداش آنها را خواهد داد، اینها مجوّز نمی شود كه امروز ما میان آنها و دیگران فرق بگذاریم، این امور ملاك تبعیض واقع نمی شود.