[1]
بسم اللّه الرحمن الرحیم
وَ یَضَعُ عَنْهُمْ اِصْرَهُمْ وَ الْاَغْلالَ الَّتی كانَتْ عَلَیْهِمْ [2].
در عصر و زمان ما كلمه ی «آزادی» جایگاه بسیار عالی و رفیع و مقدسی را اشغال و
احترام فوق العاده ای پیدا كرده است به طوری كه هركسی اگر می خواهد برای
خودش شخصیتی اثبات كند خود را حامی و طرفدار آزادی می داند و حتی در
بعضی از كلمات دیده می شود كه می گویند آزادی بزرگترین و بالاترین نعمتها و
موهبتهای الهی است.
[1] این سخنرانی در 18 مهر 1348 در حسینیه ی ارشاد ایراد شده است.