در عرف عام یعنی عرف عموم مردم جهان اعم از مسلمان و غیرمسلمان و در عرف خاص مسلمانان، برخی كلمات و واژه ها از نوعی عظمت و احترام و احیانا قداست برخوردارند. كلمات عالم، فیلسوف، مخترع، قهرمان، مصلح، مجتهد، استاد، دانشجو، عابد، زاهد، مؤمن، مجاهد، مهاجر، صدیق، آمر به معروف، ولیّ، امام، نبیّ از این قبیل كلمات اند كه بعضی در عرف عام و برخی در عرف خاص مسلمین و در زبان اسلام توأم با نوعی عظمت و احترام و احیانا قداست می باشند. بدیهی است كه كلمه از آن جهت كه لفظ است قداستی ندارد، قداست را از معنی خود كسب می كند. قداست برخی معانی و مفاهیم كه كم و بیش با تفاوتهایی در همه ی جوامع بشری وجود دارد، مربوط می شود به جنبه های خاصی از روان شناسی جامعه ها در زمینه ی ارزشیابیها در امور غیرمادی، كه خود بحث فلسفی و انسانی عمیقی است. در اسلام واژه ای است كه قداست خاصی دارد. اگر كسی با مفاهیم اسلامی آشنا باشد و در عرف خاص اسلامی این كلمه را تلقی كند احساس می كند كه هاله ای از نور این كلمه را فرا گرفته است و آن، كلمه ی «شهید» است. این كلمه در همه ی عرفها توأم با قداست و عظمت است، چیزی كه هست معیارها و ملاكها متفاوت است. ما فعلاً به مفهوم غیر اسلامی آن كاری نداریم. از نظر اسلام هركس به مقام و درجه ی «شهادت» نائل آید كه اسلام با معیارهای خاص خودش او را «شهید» بشناسد، یعنی واقعاً در راه هدفهای عالی اسلامی به انگیزه ی برقراری ارزشهای واقعی بشری كشته بشود، به یكی از عالی ترین و راقی ترین درجات و مراتبی كه یك انسان ممكن است در سیر صعودی خود نائل شود نائل می گردد. از نوع تعبیر و برداشت قرآن درباره ی شهدا و از تعبیراتی كه در احادیث و روایات اسلامی در این زمینه وارد شده است می توان منطق اسلام را شناخت و علت قداست یافتن این كلمه را در عرف مسلمانان دریافت.