مسجدها باید محفوظ بماند، امامت جماعت ها باید محفوظ بماند، منبرها باید محفوظ بماند، روضه ها باید محفوظ بماند، ذكر مصیبت ها باید محفوظ بماند اما باید اصلاح شود. تحریفات در ذكر مصیبت ها الی ماشاءاللّه است. جعل، دروغ، وضع در این قضایا الی ماشاء اللّه است و اینهاست كه روضه ها و ذكر مصیبت ها را كم اثر كرده والّا اصل روضه و ذكر مصیبت باید باقی بماند و مسئله امام حسین و اشك ریختن برای امام حسین و محرّم و عاشورا و تظاهرات برای محرّم و دسته بیرون آمدن، تمام اینها باید محفوظ بماند ولی البته من نمی گویم حتما باید به آن شكلی كه از زمان قاجاریه معمول شده كه بیشتر از قفقاز به این طرف آمده انجام شود و حتما اینها هم باید باشد. اینها كارهای جدیدی است كه بیرون آمده، بسیاری از اینها درست نیست و باید عزاداریها را اصلاح كنیم. شیعه قسمتی از كیان خودش را با همین حَنین ها و ناله ها و فریادها و شكایت كردن از ظلم ها حفظ كرده است.

روضه هایی كه تا حالا بوده، آیا خیال می كنید نقشی در این انقلاب نداشت؟ همینها بود كه از یزید و ابن زیاد و عمر سعد چنین چهره هایی ساخت، بعد ظالمها را در چهره یزیدها و ابن زیادها و عمر سعدها نشان داد و همین خودش منشأ حركت در میان مردم شد. ریّان بن شبیب می گوید در روز اول محرّم رفتم خدمت ثامن الحجج (علیه آلاف التحیة و الثناء) امام رضا علیه السلام، دیدم حال حضرت منقلب است و دارد در خانه اشك می ریزد. من هم غافل و بی خبر، تعجب كردم كه چرا حضرت این طور است.

پرسیدم: آقا چرا حالتان این طور است، آیا حادثه ای پیش آمده؟ فرمود: مگر نمی دانی امروز روز اول محرم و روز مصیبت ما اهل بیت است؟ ! بعد حضرت به من رو كرد و فرمود: پسر شبیب! هرگاه بر چیزی خواستی بگریی بر جدّ ما حسین بن علی علیه السلام گریه كن. چرا ائمه ما ذكر مصائب مادرشان زهرا را می كردند و می گریستند؟ اصلا چرا حضرت زهرا دستور داد شبانه دفنش كنند؟ چرا فرمود نمی خواهم كسی از كسانی كه به من ظلم كرده اند در تشییع جنازه ام شركت كنند؟ برای این كه می خواست این ظلم در جهان لوث نشود، زیرا لوث شدن ظلم گناه است. می خواست تا بعد از چهارده قرن هم بیایند و بگویند: چرا پاره جگر پیغمبر شبانه باید دفن شود؟ چرا باید محل قبرش مخفی بماند؟ می خواستند این علامت سؤال همیشه باقی بماند، می خواستند این ظلم و این مظلومیت فراموش نشود. زهرا از دنیا رفت [1]. خبر در گذشت زهرا در مدینه پیچید. مردم ریختند جلو خانه علی و زهرا، آماده تشییع جنازه زهرا. یكی از اصحاب (ابوذر یا مقداد) بیرون آمد و گفت: ایهاالناس متفرق شوید، امروز زهرا دفن نمی شود. (البته نگفت كه زهرا وصیت كرده كه من باید شب دفن شوم، بلكه این حرف راست را گفت: زهرا امروز دفن نمی شود. ) مردم متفرق شدند به خیال این كه زهرا فردا دفن خواهد شد و فردا در تشییع جنازه زهرا شركت خواهند كرد. علی القاعده كسانی كه زهرا از آنها بیشتر ناراضی بود بیشتر خودشان را آماده می كردند كه در تشییع جنازه زهرا بیتابی كنند، برای این كه گذشته لوث شود؛ همان كاری كه مأمون در تشییع جنازه حضرت رضا كرد. ولی همین كه هوا تاریك شد و همه در خانه ها رفتند و خوابیدند علی مقدمات غسل و كَفَن و دفن كردن زهرا را فراهم كرد. به دست خودش زهرا را غسل داد. مطابق روایتی كه در بحارالانوار هست اولاد زهرا (حسن، حسین، زینب و امّ كلثوم) و خادمه خانه فضّه همه در آن دل شب بیدار بودند. علی وقتی كه جنازه زهرا را در اتاق برد، خودش به تنهایی زهرا را كفن كرد. بعد از كفن، فریاد علی بلند شد، اطفال كوچك زهرا از هشت ساله تا سه چهار ساله و فضّه را صدا زد: یا حسن، یا حسین، یا زینب، یا امّ كلثوم، یافضّه! هَلُمّوا تَزَوَّدوا مِنْ اُمِّكُمْ بیایید با مادر خودتان وداع كنید. آنها از ناحیه علی اجازه یافتند. حسنین آمدند خود را به روی سینه زهرا انداختند. فریاد یا اُمّا یا اُمّا به آسمان بلند شد. زینب و ام كلثوم كه كوچكتر از آنها بودند خودشان را روی پاهای زهرا انداختند. علی در كناری ایستاده است، مثل ابر بهار اشك می ریزد و این منظره دلسوز را تماشا می كند. علی ولیّ خدا آنجا ایستاده است. بچه های زهرا، حسنین، دو سبط پیغمبر، سَیِّدَیْ شَبابِ اَهْلِ الْجَنَّة هستند. روح زهرا در این اتاق است. بنابراین اگر حادثه ی معجزه آمیز رخ می دهد هیچ جای تعجب نیست. علی در اینجا شهادت می دهد و قسم می خورد كه در آن حال وضع عجیبی را به چشم خود مشاهده كردم و به گوش خود شنیدم: اُشْهِدُ اللّهَ اَنَّها حَنَّتْ وَ اَنَّتْ وَ مَدَّتْ یَدَیْها. می گوید من خدا را گواه می گیرم كه در همان حال صدای ناله زهرا را شنیدم، زهرا دستها را از كفن بیرون آورد و فرزندان خود را در بغل گرفت. صدایی آسمانی شنیدم كه به من گفت: علی! اولاد زهرا را از روی بدن زهرا بردار كه ملكوتیان به فغان آمده اند.

---