علتش این است كه این نهضت ماهیت صد در صد اسلامی پیدا كرده و در تمام اقشار جامعه ی ما نفوذ كرده است، آنهم چه نفوذی! وقتی كه مثلا یك دعوت به تعطیلی، دعوت به اعتصابی از ناحیه ی رهبران و بالخصوص رهبر بزرگ صادر می شود، در تمام اقشار این مملكت طنین می افكند، در شهر همان مقدار طنین دارد كه در روستا، در میان با سواد همان مقدار طنین دارد كه در میان بی سواد، در میان كارگر همان مقدار طنین دارد كه در میان كارمند و در میان كشاورز و در میان معلم و در میان طلبه و دانشجو، چون سر و كارش با یك نوع آگاهی دیگری است كه نامش خدا آگاهی است. تذكرات، تذكرات پیامبرانه است؛ همه ی هدفها را با نورافكن خودآگاهی خدایی می بیند. ما هیچ نهضتی از نهضتهای صدساله ی اخیر و نیز قبلش را و هدفهای هیچ مصلحی و هیچ قیامی (چه اسلامی و چه غیر اسلامی) را نمی شناسیم كه بتوانیم نهضت موجود و هدفهایش را با آن مقایسه كنیم. تنها نهضتی كه شاید بشود این نهضت را با آن مقایسه كرد و در واقع نهضت ما بچه و خلف صالح آن نهضت است، نهضت صدر اسلام است مادام كه در تحت رهبری رسول اكرم یا امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود و یا در دوره ای كه همان رهبری تا حد زیادی حكومت می كرد. نهضت صدر اسلام محدود به هیچ یك از این حدود نیست. این است كه این نهضت در ابتدای كار دست انداخته است روی حساسترین و اساسی ترین نقطه ها، یعنی همان كاری كه در صدر اسلام شد. در دوره های بعد، روحانیت فكر می كرد نوعی تقسیم كار میان خودش و مؤمنین برقرار كرده است و آن این است كه وظیفه ی خودش را گذشته از وظایف خاص روحانی (تعلیم و آموزش اسلام و تربیت اسلامی) نظارت و كنترل جامعه در حد امر به معروف و نهی از منكر می دانست و می خواست مسلمانان دیگر، طبقات و قشرهای دیگر، این وظیفه [یعنی تشكیل حكومت اسلامی ] را به درستی انجام دهند. این بود كه با انحرافات مبارزه می كرد ولی بیش از این دیگر جلو نمی آمد. ولی امروز نهضت ما دارد از نهضت صدر اسلام پیروی می كند، یعنی قبل از هر چیزی به سراغ نظام حاكم فاسد می رود و به اینجا رسیده است كه تا نظام حاكم فاسد وجود دارد هر اقدام دیگری یا بی فایده است یا كم فایده. این است كه شما می بینید در صدر برنامه ی نهضت روحانیت ما مسئله ی حكومت اسلامی مطرح است، در صورتی كه در جنبشهای دیگر این مسئله یا اصلا مطرح نبوده و یا اگر بوده به این صراحت مطرح نبوده است. این هدف در صدر همه ی هدفهای نهضت روحانیت ما قرار گرفته است و امروز رهبری روحانیت در اثر تجربه های زیاد و طولانی به همین نتیجه كه گفتم رسیده است و معتقد است كه تا آن اساس، درست و اصلاح نشود و در حقیقت تغییری بنیادین در تشكیلات اجتماعی به وجود نیاید كوشش برای تأمین سایر هدفها به نتیجه نمی رسد و در حقیقت باید گفت بی مورد است.