أَ فَمَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلی تَقْوی مِنَ اَللّهِ وَ رِضْوانٍ خَیْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلی شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانْهارَ بِهِ فِی نارِ جَهَنَّمَ وَ اَللّهُ لا یَهْدِی اَلْقَوْمَ اَلظّالِمِینَ [1]. موضوع سخن، تقوا از نظر اسلام است. وضع این جلسه كه قرار است فعلاً در هر ماه یك بار تشكیل شود برای ایراد یك سخنرانی به معنای فنی نیست، بلكه هدف این جلسات تحقیق و مطالعه ی جدی در اطراف یك سلسله موضوعات دینی است.

بنابراین اگر احیاناً از مراسم عادی در سخنرانیهای معمولی خارج شدیم، از وضعی كه خودمان تصمیم گرفته ایم خارج نشده ایم. مثلاً ممكن است احتیاج پیدا كنیم در وسط سخنرانی قسمتهایی را از روی كتاب بخوانیم و یا آنكه در یك سخنرانی برحسب مطالعاتی كه كرده ایم مطلبی را بگوییم و بعد در اثر مطالعه ی بیشتر و یا تذكر دیگران، در یك سخنرانی دیگر با كمال صراحت به اشتباه خودمان اعتراف كنیم و سخن اول خود را رد كنیم، و ممكن است این كار را یك نفر دیگر كه در همان موضوع سخنرانی می كند انجام دهد و با دلیل و منطق سخن ما را رد كند.

چون قبلاً سخنران، موضوع سخنرانی خود را اعلام كرده ناچار است خود را حتی الامكان آماده كند و شنوندگان نیز از اول می دانند كه چه موضوعی را می خواهند گوش كنند. آنها هم به نوبه ی خود، خود را آماده ی شنیدن یك موضوع معین می كنند و از این رو افاده و استفاده ی بیشتری می شود.

---

[1] توبه/109: [آیا آن كس كه بنای خود را بر اساس تقوای از خدا و خشنودی او نهاده بهتر است یا آن كه بنای خود را بر لبه ی پرتگاهی كه نزدیك فرو ریختن است نهاده، كه در این صورت وی را در آتش دوزخ می افكند؟ و خداوند گروه ستمگران را هدایت نمی كند. ]