این سخنرانی در 17 آبان 1349 شمسی مطابق 7 شوال 1390 قمری در حسینیه ی ارشاد ایراد شده است.

بسم اللّه الرحمن الرحیم.

الحمد للّه ربّ العالمین بارئ الخلائق اجمعین والصلاة والسّلام علی عبداللّه و رسوله و حبیبه و صفیّه، سیّدنا و نبیّنا و مولانا ابی القاسم محمّد صلی الله علیه و آله و علی اله الطّیّبین الطّاهرین المعصومین، اعوذ باللّه من الشّیطان الرّجیم:

یا أَیَّتُهَا اَلنَّفْسُ اَلْمُطْمَئِنَّةُ. `اِرْجِعِی إِلی رَبِّكِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً. `فَادْخُلِی فِی عِبادِی.

`وَ اُدْخُلِی جَنَّتِی [1]. در جلسه ای كه به مناسبت تولد وجود مقدس اباعبداللّه الحسین در اینجا منعقد بود بحثی درباره ی این مطلب كردم كه اگر كسی دارای روح بزرگ بشود، خواه ناخواه تن او به زحمت و رنج می افتد. تنها آن تن ها و بدنهایی از آسایش كامل و احیاناً عمر دراز، خوابهای بسیار راحت، خوراكهای بسیار لذیذ و این گونه چیزها بهره مند می شوند كه دارای روحهای حقیر و كوچكند. اما افرادی كه روح بزرگ دارند، همین بزرگی روح آنها سبب رنج تن آنها و احیاناً كوتاهی عمر آنها می شود، سبب بیماریهای تن آنها می شود. درباره ی این مطلب مقداری بحث كردم، مخصوصاً شعر متنبّی را خواندم كه می گوید:

امشب می خواهم بحثی درباره ی بزرگی و بزرگواری روح بكنم و فرق میان ایندو را ذكر نمایم كه بزرگی روح یك مطلب است و بزرگواری روح مطلب عالیتری است؛ یعنی هر بزرگی روح، بزرگواری نیست. هر بزرگواری، بزرگی هست اما هر بزرگی، بزرگواری نیست. حال توضیح مطلب: .

مسلّماً همت بزرگ نشانه ی روح بزرگ و همت كوچك نشانه ی روح كوچك است.

دیگری می گوید:

و این در هر مسیری كه انسان قرار بگیرد صادق است.

---

[1] فجر/28- 30.