رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ اَلْخاسِرِینَ [1].
بحث ما در شب گذشته درباره ی توبه بود. عرض كردیم كه توبه اولین منزل اهل
سلوك و اهل عبادت و عبودیت است. اگر كسی آهنگ تقرّب نزد پروردگار را
داشته باشد، برای اینكه خود را آماده كند باید از گذشته ی سیاه و تیره ی خود بازگردد و
توبه كند.
وعده كردم كه توضیحی را كه وجود مقدس علی علیه السلام درباره ی توبه داده است و
در آن، حقیقت و شرایط و مرحله ی كمال توبه را توجیه كرده است، برای شما بیان
كنم. مقدمتاً قبل از اینكه بیان حضرت را در این زمینه عرض كنم، به یك سؤال
جواب می دهم. آن سؤال این است: توبه چه وقت از انسان قبول می شود، وقت توبه
چه موقع است؟ یعنی تا چه وقت انسان مهلت توبه دارد؟
مجموعه آثار شهید مطهری . ج23، ص: 555