در جلسه ی گذشته مقداری راجع به عبودیت، بندگی حق و حق پرستی و آثاری كه عبودیت برای بشر دارد صحبت كردم و حدیثی را از امام صادق علیه السلام كه در مصباح الشریعه روایت شده است عنوان كردم. حدیث این بود: اَلْعُبودِیَّةُ جَوْهَرَةٌ كُنْهُهَا الرُّبوبِیَّة و در اطراف این حدیث توضیحاتی دادم ولی توضیحات گذشته احتیاج دارد كه بیان بیشتری در اطراف آنها بكنم و ضمناً مطلبی را كه وعده دادم كه در این جلسه صحبت كنم یعنی مسئله ی «تقرّب به خداوند» كه روح عبادت است، به عرض شما می رسانم. اوّل مسئله ی تقرّب را برای شما عرض می كنم.

شما همه وقتی كه می خواهید عبادتی انجام بدهید، مثلاً نمازی بخوانید، روزه ای بگیرید، حجی انجام بدهید و یا زكاتی بدهید، نیّت می كنید و در نیّت خودتان می گویید: نماز می خوانم قُرْبَةً اِلَی اللّهِ، یعنی نماز می خوانم برای اینكه به خدای تبارك و تعالی نزدیك بشوم؛ روزه می گیرم قُرْبَةً اِلَی اللّهِ برای اینكه به خدا نزدیك بشوم؛ حج می كنم قُرْبَةً اِلَی اللّهِ برای اینكه به خدا نزدیك بشوم؛ احسان می كنم، به انسانهای دیگر خدمت می كنم برای اینكه به خدا نزدیك بشوم.

من می خواهم این معنی نزدیك شدن به خدا را در این جلسه برای شما توضیح بدهم كه اساساً نزدیك شدن به خدا معنی دارد یا ندارد، و به عبارت دیگر آیانزدیك شدن به خدا یك نزدیكی حقیقی است، واقعاً بشر به یك وسیله ای، به وسیله ی عبادت و طاعت (آن عبادت و طاعت به هر شكلی می خواهد باشد) به خدا نزدیك می شود و یا اینكه نزدیك شدن واقعی به خدا معنی ندارد؛ اینكه ما می گوییم به خدا نزدیك می شویم، یك تعبیر است، یك مفهوم مجازی است، چطور؟ من دو مثال برای شما عرض می كنم، یكی در موردی كه نزدیكی شیئی با شیئی نزدیكی حقیقی است و یكی در موردی كه نزدیك شدن یك شئ به شئ دیگر یك تعبیر مجازی است، حقیقی و واقعی نیست.