این است كه قرآن فوق العاده شدید نهی می كند از اینكه فحشاء (و به تعبیر قرآن:

فاحشه) یعنی زشتیهای مسلمانان- حتی زشتیهای واقعی شان- پخش بشود: إِنَّ اَلَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ اَلْفاحِشَةُ فِی اَلَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ [1]. بنا بر یكی از دو تفسیری كه درباره این آیه هست: «كسانی كه دوست دارند زشتیها درباره مسلمانان و مؤمنین اشاعه پیدا كند. . . » خدا نكند كه یك وقت اطلاع پیدا كند كه لغزشی در فلان شخص پیدا شده است. تازه من راستها را می گویم، دروغ كه دیگر واویلاست. حدیث است كه اگر كسی به برادر مؤمنش تهمت بزند، ایمان در روح او آب می شود آنچنان كه نمك در آب حل می شود. ایمان برای شخص باقی نمی ماند. اگر راست باشد، این به آن می گوید، آن به دیگری می گوید [و به تدریج شیوع پیدا می كند. ] اگر دروغ باشد كه خدا می داند، همان است كه قرآن هرگز نمی خواهد. چرا غیبت كردن حرام است؟ برای اینكه بدبینی ایجاد می كند، در حالی كه غیبت كردن همان افشای بدیهاست یعنی بدیهای واقعی را بازگو كردن.

---