پیشرو این مكتب مردی است به نام «پیرهون» كه مدتی در سپاه اسكندر خدمت كرده است. مكتب شك در حكمت عملی همان راهی را رفته است كه در حكمت نظری رفته است. در حكمت نظری معتقد است هیچ اصلی و هیچ مطلبی قابل اثبات نیست؛ نه به حس می توان اعتماد كرد و نه به عقل، زیرا هم حس خطا می كند و هم عقل. در حكمت عملی نیز معتقد است هیچ نوع عملی را بر عمل دیگر عقلاً نمی توان ترجیح داد. نمی توان اثبات كرد فلان عمل صواب است و فلان عمل خطا. مثلاً نمی توان واقعاً به دلیل عقل ثابت كرد كه راستی بر دروغ، امانت بر خیانت، عدالت بر ستم ترجیح دارد.

فلسفه ی شك از نظر تأثیر عملی منجر به خودپرستی و خودپایی می شود، همچنان كه برخی شكاكان صریحاً فتوا داده اند.

یكی از شكاكان به نام «كارنیادس» می گوید:

هنگام شكستن كشتی، انسان ممكن است جان خود را به قیمت جان ضعیفتر از خود نجات دهد، و اگر چنین نكند احمق است. . . اگر شما در حال فرار از دشمن فاتح، اسب خود را از دست داده باشید اما ببینید كه همقطارتان زخمی بر اسبی سوار است، چه خواهید كرد؟ اگر صاحب عقل و منطق باشید او را از اسب به زیر می كشید و خود سوار می شوید، عدالت هرچه می خواهد بگوید [1] چنانكه ملاحظه می شود، اگر مقصود ما از اخلاق «چگونه زیستن» باشد، مكتب شكاكان صاحب نظریه است و آن اینكه: خوب و بد، باارزش و بی ارزش، مفهومهای خالی و لااقل غیرقابل اثباتند، پس آنچنان باید زیست كه منافع خود را بهتر می توان حفظ كرد.

اما اگر مقصود ما از نظریه ی اخلاقی این باشد كه چگونه باید زیست كه مقدس و باارزش و متعالی باشد، مكتب اهل شك فاقد نظریه ی اخلاقی است.

---