سعادت و خوشبختی زناشویی در گرو صفا، صمیمیت، گذشت، فداكاری، وحدت و یگانگی است و همه ی اینها در چندهمسری به خطر می افتد.

گذشته از وضع ناهنجار زنان و فرزندان دومادره، از نظر خود مرد آنقدر مسؤولیتهای تعدد زوجات سنگین و خردكننده است كه روآوردن به آن پشت كردن به مسرت و آسایش است.

اكثر مردانی كه از تعدد زوجات راضی و خشنودند آنها هستند كه عملاً از زیر بار مسؤولیتهای شرعی و اخلاقی آن شانه خالی می كنند؛ زنی را مورد توجه قرار داده زن دیگر را از حساب خارج می كنند و به تعبیر قرآن كریم او را «كالمعلّقه» رها می كنند. آنچه این گونه افراد نام تعدد زوجات به آن می دهند در واقع نوعی تك همسری است توأم با ستمكاری و جنایت و بیدادگری.

مثل عامیانه ای در میان مردم رایج است، می گویند: «خدا یكی، زن یكی» . عقیده ی اكثر مردان بر این بوده و هست و حقاً اگر خوشی و مسرت را مقیاس قرار دهیم و مسأله را از زاویه ی فردی و شخصی بسنجیم عقیده ی درستی است. اگر در باره ی همه ی مردان صادق نباشد، در باره ی اكثریت مردان صادق است.

اگر مردی خیال كند كه تعدد زوجات با قبول همه ی مسؤولیتهای شرعی و اخلاقیبه نفع اوست و او از نظر تن آسایی از این كار صرفه می برد، سخت در اشتباه است.

مسلماً تك همسری از نظر تأمین خوشی و آسایش بر چندهمسری ترجیح دارد، اما. . .