پس قرآن كریم سیزده قرن قبل از اروپا به زن استقلال اقتصادی داد، با این تفاوت:

اولاً انگیزه ای كه سبب شد اسلام به زن استقلال اقتصادی بدهد جز جنبه های انسانی و عدالت دوستی و الهی اسلام نبوده. در آنجا مطالبی از قبیل مطامع كارخانه داران انگلستان وجود نداشت كه به خاطر پركردن شكم خود این قانون را گذراندند، بعد با بوق و كرنا دنیا را پركردند كه ما حق زن را به رسمیت شناختیم و حقوق زن و مرد را مساوی دانستیم.

ثانیاً اسلام به زن استقلال اقتصادی داد، اما به قول ویل دورانت خانه براندازی نكرد، اساس خانواده ها را متزلزل نكرد، زنان را علیه شوهران و دختران را علیه پدران به تمرد و عصیان وادار نكرد. اسلام با این دو آیه انقلاب عظیم اجتماعی به وجود آورد، اما آرام و بی ضرر و بی خطر.

ثالثاً آنچه دنیای غرب كرد این بود كه به قول ویل دورانت زن را از بندگی و جان كندن در خانه رهانید و گرفتار بندگی و جان كندن در مغازه و كارخانه كرد؛ یعنی اروپا غل و زنجیری از دست و پای زن باز كرد و غل و زنجیر دیگری كه كمتر از اولی نبود به دست و پای او بست. اما اسلام زن را از بندگی و بردگی مرد در خانه و مزارع و غیره رهانید و با الزام مرد به تأمین بودجه ی اجتماع خانوادگی، هر نوع اجبار و الزامی را از دوش زن برای تأمین مخارج خود و خانواده برداشت. زن از نظر اسلام در عین اینكه حق دارد طبق غریزه ی انسانی به تحصیل ثروت و حفظ و افزایش آن بپردازد، طوری نیست كه جبر زندگی، او را تحت فشار قرار دهد و غرور و جمال و زیبایی را- كه همیشه با اطمینان خاطر باید همراه [وی ] باشد- از او بگیرد.

اما چه باید كرد؛ چشمها و گوشهای برخی نویسندگان ما بسته تر از آن است كه در باره ی این حقایق مسلّم تاریخی و فلسفی بیندیشند.