نه تنها علاقه ی خانوادگی زن و مرد به یكدیگر با علاقه ی به اشیاء فرق می كند، علاقه ی خود آنها به یكدیگر نیز متشابه نیست؛ یعنی نوع علاقه ی مرد به زن با نوع علاقه ی زن به مرد متفاوت است. با اینكه تجاذب طرفینی است اما به عكس اجسام بیجان، جسم كوچكتر جسم بزرگتر را به سوی خود می كشاند. آفرینش، مرد را مظهر طلب و عشق و تقاضا و زن را مظهر محبوبیت و معشوقیت قرار داده است. احساسات مرد نیازآمیز و احساسات زن نازخیز است. احساسات مرد طالبانه و احساسات زن مطلوبانه است.

چندی پیش یكی از روزنامه های خبری عكس یك دختر جوان روسی را كه خودكشی كرده بود چاپ كرده بود. این دختر در نوشته ای كه از او باقی مانده نوشته است: هنوز مردی مرا نبوسیده است، بنابراین زندگی برای من قابل تحمل نیست.

برای یك دختر این جهت شكست بزرگی است كه محبوب مردی واقع نشده است، مردی او را نبوسیده است. اما پسر جوان كی از زندگی نومید می شود؟ وقتی كه دختری او را نبوسیده است؟ خیر، وقتی كه دختری را نبوسیده باشد.

ویل دورانت در بحثهای مفصل و جامع خود پس از آن كه می گوید اگر مزیت دختری فقط در دانش و اندیشه باشد نه در دل انگیزی طبیعی و زرنگی نیمه آگاهش، در پیدا كردن شوهر چندان كامیاب نخواهد شد، شصت درصد زنان دانشگاه بی شوهر می مانند، می گوید:

«خانم مونیا كوالوسكی كه دانشمند برجسته ای بود شكایت می كرد كه كسی با او ازدواج نمی كند و می گفت: چرا كسی مرا دوست ندارد؟ من می توانم از بیشتر زنان بهتر باشم. با اینهمه، بیشتر زنان كم اهمیت مورد عشق و علاقه هستند و من نیستم. ملاحظه می فرمایید كه نوع احساس شكست این خانم با نوع احساس شكست یك مرد متفاوت است. می گوید چرا كسی مرا دوست ندارد؟ » .

مرد آنگاه در امر زناشویی احساس شكست می كند كه زن محبوب خود را پیدا نكرده باشد، یا اگر پیدا كرده است نتوانسته باشد او را در اختیار خود بگیرد.

همه ی اینها یك فلسفه دارد: پیوند واتحاد محكمتر و عمیقتر. برای چه این پیوند؟ برای اینكه زن و مرد از زندگی لذت بیشتری ببرند؟ نه، تنها این نیست؛ شالوده ی اجتماع انسانی و بنیان تربیت نسل آینده بر این اساس نهاده شده است.