یكی از موضوعاتی كه برای من موجب تعجب است این است كه بعضی اصرار دارند كه تفاوت زن و مرد را در استعدادهای جسمی و روانی، به حساب ناقص بودن زن و كاملتر بودن مرد بگذارند؛ چنین وانمود می كنند كه قانون خلقت بنا به مصلحتی زن را ناقص آفریده است.

ناقص الخلقه بودن زن پیش از آن كه در میان ما مردم مشرق زمین مطرح باشد، در میان مردم غرب مطرح بوده است. غربیان در طعن به زن و ناقص خواندن وی بیداد كرده اند. گاهی از زبان مذهب و كلیسا گفته اند: «زن باید از اینكه زن است شرمسار باشد» . گاهی گفته اند: «زن همان موجودی است كه گیسوان بلند دارد و عقل كوتاه» ، «زن آخرین موجود وحشی است كه مرد او را اهلی كرده است» ، «زن برزخ میان حیوان و انسان است» و امثال اینها.

از این عجیب تر اینكه برخی از غربیان اخیراً با یك گردش صدوهشتاد درجه ای اكنون می خواهند با هزارویك دلیل ثابت كنند كه مرد موجود ناقص الخلقه و پست و زبون، و زن موجود كامل و برتر است.

اگر كتاب زن جنس برتر اشلی مونتاگو را- كه در مجله ی زن روز منتشر می شد- خوانده باشید، می دانید كه این مرد با چه زور زدن ها و مهمل بافی ها می خواهد ثابت كند كه زن از مرد كاملتر است. این كتاب تا آنجا كه مستقیماً مطالعات پزشكی یا روانی یا آمار اجتماعی را عرضه می دارد بسیار گرانبهاست، ولی آنجا كه خود نویسنده شخصاً به «استنتاج» می پردازد و می خواهد برای هدف خود- كه همان عنوان كتاب است- نتیجه گیری كند مهمل بافی را به نهایت می رساند. چرا باید یكروز زن را اینقدر پست و زبون و حقیر بخوانند كه روز دیگر مجبور شوند برای جبران مافات، همه ی آن نواقص و نقایص را از روی زن بردارند و روی مرد بگذارند؟ چه لزومی دارد كه تفاوتهای زن و مرد را به حساب ناقص بودن یكی و كاملتر بودن دیگری بگذاریم كه مجبور شویم گاهی طرف مرد را بگیریم و گاهی طرف زن را؟ .

اشلی مونتاگو از طرفی اصرار دارد زن را جنساً برتر از مرد معرفی كند و از طرف دیگر امتیازات مرد را مولود عوامل تاریخی و اجتماعی بشمارد نه مولود عوامل طبیعی.

به هر حال، تفاوتهای زن و مرد «تناسب» است نه نقص و كمال. قانون خلقت خواسته است با این تفاوتها تناسب بیشتری میان زن و مرد- كه قطعاً برای زندگی مشترك ساخته شده اند و مجرد زیستن انحراف از قانون خلقت است- به وجود آورد.

این مطلب از بیانات بعدی ضمن توضیح تفاوتها روشنتر می شود.