در آخرین حجی كه پیغمبر اكرم انجام داد، یك روز در حالی كه سواره بود و تازیانه ای در دست داشت، مردی سر راه بر آن حضرت گرفت و گفت:

شكایتی دارم.

- بگو.

- در سالها پیش در دوران جاهلیت، من و طارق بن مرقع در یكی از جنگها شركت كرده بودیم. طارق وسط كار احتیاج به نیزه ای پیدا كرد. فریاد برآورد: كیست كه نیزه ای به من برساند و پاداش آن را از من بگیرد؟ من جلو رفتم و گفتم: چه پاداش می دهی؟ گفت: قول می دهم اولین دختری كه پیدا كنم برای تو بزرگ كنم. من قبول كردم و نیزه ی خود را به او دادم. قضیه گذشت. سالها سپری شد. اخیراً به فكر افتادم و اطلاع پیدا كردم او دختردار شده و دختر رسیده ای در خانه دارد. رفتم و قصه را به یاد او آوردم و دین خود را مطالبه كردم. اما او دبه درآورده و زیر قولش زده، می خواهد مجدداً از من مهر بگیرد. اكنون آمده ام پیش تو ببینم آیا حق با من است یا با او؟ .

- دختر در چه سنی است؟ .

- دختر بزرگ شده. موی سپید هم در سرش پیدا شده.

- اگر از من می پرسی، حق نه با توست نه با طارق. برو دنبال كارت و دختر بیچاره را به حال خود بگذار.

مردك غرق حیرت شد. مدتی به پیغمبر خیره شد و نگاه كرد. در اندیشه فرو رفته بود كه این چه جور قضاوتی است. مگر پدر اختیاردار دختر خود نیست؟ ! چرا اگر مهر جدیدی هم به پدر دختر بپردازم و او به میل و رضای خود دخترش را تسلیم من كند، این كار نارواست؟ .

پیغمبر از نگاههای متحیرانه ی او به اندیشه ی مشوش او پی برد و فرمود:

مطمئن باش با این ترتیب كه من گفتم، نه تو گنهكار می شوی و نه رفیقت طارق.